Karczma pod Silberbergiem

[Enid]

[Aerlinn]

Nie wiem, jak połączą, ale spodziewam się jednego - z Aenthil i tak zostanie dużo mniej, niż tylko po ataku na stolicę.

P.S. Lubię bawić się w kadrę i prowadzić sesje poobozowe. Co z tego, że potem przychodzi epilog, czy wprowadzenie przedobozowe i nic się nie zgadza? Ważna jest zabawa.
(W zeszłym roku fabuła była mocno zakonna, w tym roku bawimy się w uchodźców próbujących dopchać się do odbudowujących własne państwo. I muszę przyznać, kocham tą sesję, kiedy jako MG nie muszę się wypowiadać przez dobrych dwadzieścia minut, bo gracze rozwiązują wszystko między sobą)

[Kajetan]

Enid, a my sobie ugraliśmy królestwo na ziemiach Tavar, więc rzeczywiście ciekawe jak to pociągną
A tak btw, my też byliśmy na początku za elfami, ale przyszedł Sefres i powiedział, że mamy walczyć za puszczę, no więc zaczęliśmy walkę. U was tak nie było?

[Viron]

Im Sefres dał niestety wybór...GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!!!!

I przez maruderów w karczmie i przez te całe YYYS żeśmy przegrali...

[Enid]

Staliśmy jeszcze przed przejściem do świątyni i naradzamy się co robić. Nagle wybiega na pole walki Książę Sephres z flagą Styrii. Krzyczy do nas: "Styryjczycy! Chodźcie do mnie!". No to idziemy jak Książę każe. Kiedy już byliśmy na polu bitwy usłyszeliśmy, że to my jesteśmy Styrią, takietaminnebajery, i mamy decydować po czyjej stronie stajemy. Jednogłośnie, iż za Laro, bo nie chcemy budować swojego państwa, które teoretycznie ma być dobre i uczciwe na ziemiach zabranych siłą. No to huzia na Aenthill i Tavar I to dzięki Styrii Laro wygrało .

[Aerlinn]

Dzięki Styrii? Dzięki styryjskim magom i wpływaniu przez Indi na fabułę. Słynne: "Ile oni mają tego leczenia?". Gdyby nie to, że nie chcieliśmy psuć klimatu, padłoby: "Ile oni mają tej many?"

[Kajetan]

dobra dobra wszyscy wiemy, że Styryjczycy to najlepsi wojownicy I szamani

[Viron]

Nie, ale serio, ta walka była niefair, co nie zmienia faktu, że w życiu realnym (a rozumiem, że taki tam odgrywamy) wiele rzeczy jest niefair. Tyle

[Enid]

[Tiamat]

[Tiamat]

No nie wiem, Vaylów jednak mimo wszystko było, i byli dosyc potężną kastą, wiec mam wrazenie że nie udało sie ich tak poprostu wybić. Conajwyżej osłabić, bo wciąż przecież siedza w twierdzy Silber, hm?

[Illima]

Przyponę, że Vayle'yaro mają swoje siedziby w różnych krajach. Ekipa pod dowództwem Tiar'iela była tylko jedną, siedzącą na Silberze.

[Aerlinn]

W wariancie sesjowym rozstrzygnęliśmy to tak, że starszyzna i Tiar'iel (no popatrzcie, więc to tak się pisze) polegli wtedy pod Silberem, reszta kasty rozproszyła się, straciła znaczenie, ale żyją i wciąż próbują walczyć z Puszczą. Ignac nawet odegrał jednego z nich, którego chyba ulubionym pytaniem było "Dlaczego?" w kontekście tego, co stało się pewnego wieczora na Telfamba i szło mu to wyśmienicie.

Co masz na myśli, mówiąc o różnych krajach? Aenthil i Laro czy może coś jeszcze?

[Viron]

Illima, czyli nasze osiągnięcie było de facto..niczym szczególnym?

Dobrze wiedzieć ;p

[Illima]

Przecież wy osiągneliście coś więcej niż tylko rozsypanie Vayleów. To było nic w porównaniu do reszty waszych osiągnięć. Rzecz akcydentalna, rzekłbym. A siedziby Vayle'yaro są w... różnych miejscach. W fabule wspomniane było np. Talsoi.

[Kajetan]

Ale i tak z rozsypania Vayleów największa radocha!

[Viron]

Tzn. miałem na myśli osiągnięcia względem właśnie Vayleów. Bo to był bardzo fajny motyw
Nie no...myślę, że pomoc Tavar w staniu się bożkiem jest coś sycąca względem dokonań

[Aerlinn]

Swoją drogą, ciekawe, co na pojawienie się Tavar w kręgu bogów inne bóstwa. Wszak pomagały nam np. leczyć przy odebraniu grotu, kiedy już zamierzaliśmy oddać go Tavar itd. A teraz Pani Puszcza niszczy to, czym się owe bóstwa opiekowały.

A osiągnięcia względem Vayle'ów to była konieczność, a nie żadne "osiągnięcia" właśnie. To była głupota Tiar'iela, który porwał się na świątynię.

[Viron]

Osiągnięciem było ich "zatłucenie" ;d

[Travor]

[Viron]

[Indiana]

[Kajetan]

Cytat:

I jak już o Sephresie mowa - jest on kluczową postacią styryjską, jak się pewnie domyśliliście. Sami byście go nie wskrzesili, to było mission impossible Co nie zmienia faktu, że brawurowe działania obu grup ludzi z Ys (i jednego krasnoluda ) sprawiły, że Styria wraca na arenę gry i to jest fakt niezaprzeczalny

Moze i bylo mission impossible, ale zbieranie tych wszystkich komponentów, targowanie się z kupcem-Illimą gdy reszta grupy zamykała Hoda w prysznicu(?) No i w końcu akcja Obóz vs Styryjczycy, bylo wręcz genialnie
A co do komponentów, to brakowało nam tylko świeżego ciałka które mogliśmy zaoferować w każdej chwili i lekcji anatomii, którą udzieliłaby nasza medyczka

[Kajetan]

a wracając do Styrii, to skoro jest zalana, to jakim cudem tamci piraci byli tacy troche z przyszłych czasów?
Tak, że wodny świat tylko bez costnera ?

[Indiana]

[Indiana]

Dla osób - zwłaszcza tych, którzy nie grali w 2009 roku fabuły z Ys - wrzucam treść misji Ys z 1 turnusu. Może to wam nieco rozjaśni zawiłości sprawy styryjskiej

Cytat:

STYRYJCZYCY - Dość!- wyszeptała ta kobieta. Był to z pewnością szept, ale przebił się przez zgiełk walki, huk pocisków, trzask zaklęć. Kiedy weszła do podziemi, zamarliście nieruchomo, jakby splątały was niewidzialne więzy. Zamarli też wasi przeciwnicy, a jej wejście z pewnością uratowało im marne żywoty. Nieumarła Pani najpierw podeszła do postumentu, zabierając swój artefakt, błękitną kulę, po czym podeszła do Sephresa, a on opadł przed nią na kolana z rezygnacją, pochylając głowę. Pochyliła się nad nim, szepcząc słowa, których nie słyszeliście, trzymając dłonie na jego skroniach odbierała mu kolejne krople życia. "Przykro mi" wyszeptała zamykając mu powieki, a wszystkim wydało się, że płacze. Wy, wciąż spętani jej zaklęciem, chcieliście się zerwać, krzyczeć, walczyć. Bezsilność dusiła wam gardła. Potem ona wyszła, zaklęcie puściło, a w kazamacie rozpętało się piekło. Wrogowie, najemnicy Pani Miasta, rzucili się na was, wy zaś bez wsparcia waszego księcia byliście słabi jak dzieci. Tylko wasza czwórka przytomnie zdążyła uciec z tej rzezi, rzuciliście się w boczny korytarz i umknęliście, zanim najemnicy zdążyli się zorientować, ilu was właściwie było. Wszyscy pozostali zginęli. Wróciliście potajemnie, gdy odeszli, przerażeni, ścigani, osamotnieni. Ciało księcia Sephresa, księcia-nekromanty, nieumarłego, leżało porzucone na środku pomieszczenia. Chcieliście je zabrać, ale gdy tylko dotknęliście go, obróciło się w proch. Tak mściła się natura za zabrane nienależnie lata... Wasza historia zaczęła się długie wieki temu. Właściwie sami nie wiecie, ile już czasu minęło. Waszą ojczyzną była Styria, potężne i mroczne cesarstwo. Wyznawaliście boga Indrę, a w oficjalnych uroczystościach ku jego czci składano krwawe ofiary. Kiedy zaczęły się pojawiać zwiastuny klęski, deszcze, powodzie, ludzie sądzili, że to z powodu nieprawości, jakie się w Styrii rozprzestrzeniły, że to kara bogów. Tak uważał też Sephres, książę krwi cesarskiej, czternasty w kolejce do tronu, człowiek wielkiej wiedzy i mądrości, uzdrowiciel i mag. Wtedy nadszedł kataklizm. Poziom wód podnosił się powoli, stopniowo, aż nagle pękły lodowe zapory na północnym morzu i ogromna fala zalała równiny, miasta i pola Styrii. W Styrgradzie, stolicy, Sephres zgromadził wokół siebie garstkę odważnych i podjął ryzyko wydostania się z zalewanego miasta. Otworzył portal na największą odległość, jaką był w stanie uzyskać, w losowe miejsce. Dopiero później dowiedzieliście się, że miejsce wcale nie było losowe, że wasz portal został zniekształcony i przyciągnięty przez inny, budowany starannie już od kilku lat, portal ludzi z Loży, sekty głoszącej upadek Styrii, karę boską i oczyszczenie świata. Oni przygotowali się na apokalipsę i stworzyli sobie osadę w nieznanych wam wówczas górach. Podróż przez wasz portal przeżyła połowa. Ci, którzy mieli szczęście, założyli miasto Ys, małą nową Styrię. Z rozkazu Sephresa zaprzestaliście ofiar z ludzi, powróciliście do pierwotnej, czystej styryjskiej wiary. Książę uratował z cesarskiego pałacu Draig-a-Haearn, artefakt cesarski, włócznię z gwiezdnego metalu, której moc miała utrzymywać państwo Styrii dopóki żyje ostatni z rodu cesarskiego. W trudzie i mozole budowaliście od nowa swój świat, a moc Driag-a-Haearnu was wspomagała. Sephres natomiast, obawiając się, że wraz z jego śmiercią jego ludzie pozostaną sami w rozproszeniu i ciemności, a moc artefaktu zniknie, , zaczął poznawać tajniki nekromancji. Zrządzeniem losu poznał i pokochał kobietę, która przekazała mu swoją wiedzę o zachowywaniu duszy. Jej bowiem udało się uzyskać nieśmiertelność. Idylla Ys zakończyła się tragedią. Osada, którą założyli uciekinierzy z Loży, niespodziewanie okazała się leżeć w sąsiednim masywie. Przekonani, że wciąż kultywujecie zbrodnicze obyczaje styryjskie, ludzie Loży zesłali na was demona z innych wymiarów, ognistego ifryta. Płonące umierające w męce miasto to była ostatnia rzecz, jaką zapamiętaliście przed śmiercią. I jeszcze postać Sephresa na murach jego zameczku. Książę wyrwał was śmierci. Was i siebie. Jemu samemu udało się przetrwać atak ifryta dzięki rytuałom jego kochanki i Draig-a-Haearnowi. Wasze ciała spłonęły, ale dusze zostały uwięzione między życiem a śmiercią, między mocą demona, a mocą księcia, który stał się nieśmiertelnym liszem. By przywrócić was światu, książę zdecydował się poświęcić miejscowych wieśniaków i oddać wam ich ciała, w skomplikowanym rytuale łącząc je też ze swoją własną krwią. Tak też powróciliście do grona żywych, w ciałach ludzi z Miasta Na Przełęczy. Ich dusze zostały odesłane w zaświaty, podobnie ich pamięć, wspomnienia, wola i odczucia. Macie ich ciała, ale jesteście w pełni... Styryjczykami. Staliście już u progu odbudowy Ys, które w międzyczasie stało się porośniętą pokrzywą ruiną, Mieliście moc Draig-a-Haearnu, moc księcia-lisza, kolejne ciała pozyskiwane dla dusz styryjskich... Ale utraciliście poparcie nekromantki, książęcej kochanki, Hetepsechemui. Nieumarła Pani pozwoliła najemnikom z Miasta na Przełęczy na wtargnięcie do zamku, prowadziła ich, pozwalając poznać tajemnice Ys... Gdy jednak niemal ich wybiliście do nogi.... Wtedy ona sama pozbawiła życia Sephresa, uznając, że przestał zasługiwać na dar wiecznego życia, skoro zdecydował się odbierać życie niewinnym. I tak pozostaliście sami, pięcioro, w sercu obcych ziem, w nieznanych czasach, nad prochami waszego ukochanego wodza i opiekuna. Sami. Nawet Draig-a-Haearn zniknął. Ale jesteście Styryjczykami. Ostatnimi na świecie dziedzicami martwego cesarstwa. Wy nie poddacie się nigdy. Wedle miejscowej rachuby był rok 832 w tym nowym, obcym świecie. Prochy Sephresa zabraliście ze sobą w niewielkiej urnie. Wytropiliście Draig-a-Haearn. Wyruszyliście na południe do kraju zwanego Teralą, gdzie do grodu o nazwie Lęda zaniosła go poszukiwaczka skarbów. Tam założyliście trwającą ponad trzydzieści lat wartę. Podjęliście kilka prób kradzieży, jednak komes Lędy, ambitny Dagome, strzegł włóczni jak oka w głowie, chociaż mijało się to z logiką. Dagome sądził, że Draig-a-Haearn wspomoże każdego władcę, który ma go w rękach, a tymczasem był on powiązany z krwią cesarzy styryjskich i tylko im mógł służyć. Dwóch z was, Akinori i Azeran, strzegli więc Lędy, gdy tymczasem trzej pozostali rozeszli się po świecie, usiłując dotrzeć do rytuałów, akcesoriów i wiedzy nekromantów tej dziwnej krainy. Wulfryk był kiedyś krasnoludem z elitarnego cesarskiego oddziału, powołanego kiedyś w Styrgradzie dla uhonorowania pamięci pewnego krasnoludzkiego chorążego, który uratował cesarza. Po katastrofie Ys przy wskrzeszeniu tylko dzięki osobistemu staraniu księcia Seprhesa otrzymał na powrót ciało krasnoluda, ale nie było to już ciało wojownika. Wulfryk udał się więc w rejony Gór Maergos, gdzie zaciągnął się do Smoczej Kompanii. Przez lata biorąc udział w poszukiwaniach artefaktów z zamierzchłej przeszłości zbierał potrzebne wam informacje. Khalil urodził się w podbitym przez Styrię Chanacie, wychowany był na pustyni i wyszkolony w sztuce maskowania i cichej śmierci. W tym świecie trudno mu było się odnaleźć, wyruszył jednak na wschód, poza miasta Ofiru, gdzie znalazł wreszcie pustkowia, choć trochę przypominające jego ojczyste. Tam jednak nie było miejsc, gdzie można poszukiwać wiedzy, więc udał się do ludnych miast Ofiru. Jego umiejętności pozwoliły mu dostać się do wpływowego Cechu Zabójców, w którym z roku na rok awansował, licząc na dostęp do obszernych tajnych archiwów. I to mu się udało. Gdy dziesięć lat temu spotkaliście się pod grodem Lęda na powrót, oto, co udało się im zgromadzić: Wskrzeszenie człowieka, który był nieumarłym, ale został pozbawiony mocy, jest możliwe. Potrzebny do tego jest rzecz jasna dobrze opracowany rytuał, to jednak nie wystarczy. Potrzebna jest ogromna moc, dużo większa niż w przypadku jakiegokolwiek innego zaklęcia. Moc przekraczająca możliwości jakiegokolwiek ludzkiego maga. Potrzebna jest także substancja z rodzaju, które nauka magiczna nazywa "życionośnymi". Na świecie znajduje się kilka źródeł o właściwościach powiązanych z żywiołem życia. Z czego większość na terenach zamieszkałych przez elfy. Warta pod Lędą trwała. Był rok 861, gdy nadchodzące z południa, uzbrojone po zeby oddziały ludzi z kraju zwanego Wergundią, napadły na gród. Wtedy zaczęliście się niepokoić. Akinori, który od lat służył blisko skarbca jako stróż, był świadkiem, jak do pomieszczenia, w którym trzymano Draig-a-Haearn, przybiegła kobieta, druidka. Jednym zaklęciem powaliła na ziemię strażników, oplątując ich zielonym pnączem. Dalej wszystko poszło w piorunującym tempie. Druidka zabrała włócznię i uciekła, a tuż za nią wpadli do skarbca uzbrojeni po zęby ludzie. Strażnicy nie przeżyli... Zaraz za żołnierzami wbiegł człowiek w szkarłatnym płaszczu, wysoki, szczupły arystokrata. Akinori widział jego nieprzytomne oczy i ciężki, noszony na szyi artefakt z przejrzystego kryształu. Ale włóczni juz tam nie było. Lęda spłonęła. Ruszyliście w ślad za druidką, ale to nie było łatwe zadanie, ona kluczyła, gubiła ślady. Równocześnie część z was wciąż szukała informacji o możliwościach przeprowadzenia rytuału. I w końcu się udało. Najsilniejsza na świecie intersekcja znajduje się na pograniczu elfich krain Laro i Aenthil, pod fortecą Silber. Położone w głębi ziemi żyły wodne lub cieki lawy emanują energią magiczną, dodatkowo wzmocnioną przez położone tam złoża srebra. Srebro zaś, jak wiadomo, kumuluje manę. W rejonie Silberu znajduje się kilka "życionośnych" źródeł, jedno w siedzibie elfich uzdrowicieli, kolejne – w okolicznych masywach. Aby uzyskać maksymalną moc substancji, konieczne będzie zmieszanie wody "silberskiej" z tą "zewnętrzną". To miejsce było waszym celem. Jeden z was, Degran, wytropił ową druidkę. Z waszym artefaktem uciekła do stolicy Aenthil., gdzie podobno elfy usiłowały dojść do sedna jego właściwości. Plan był więc prosty – Degran, który był genialnym złodziejem, wykradnie Draig-a-Hearn i dołączy do was pod Silberem. Pozostali muszą dostać się pod Silber, a to nie jest łatwe. Elfy ze względu na wojnę z jakąś anomalią magiczną, nie puszczają tam nikogo. Znaleźliście dwa sposoby. Khalil z ramienia Cechu Zabójców przyjął pewne zadanie. Jeden z elfów, jakaś tamtejsza szycha, imieniem Tiariel, wynajął Cech do sprzątania w okolicy niepożądanych ludzi. Tym samym Khalil uzyskał glejt na przebywanie w okolicy Silberu, gdzie wykonał też kilka pierwszych zleceń. Kilka tygodni temu usunął pewnego szpiona, prawdopodobnie ofirskiego, który próbował węszyć po okolicznych elfickich osadach. Usunąłeś też kilkoro poszukiwaczy tajemnic, jakichś naukowców czy archeologów, którzy węszyli w rejonie umocnień twierdzy Silber. Po tym pokazie twoich umiejętności ów książę Tiariel zaakceptował cię i wynajął na dłuższą służbę, na którą wciągnąłeś także Wulfryka, z którym blisko się znacie. Natomiast Akinori i Azran postanowili dołączyć się do grupy pionierów, których rekrutował jakiś arystokrata. Słabo są wam znane realia tego świata, wciąż nie orientujecie się w stosunkach między krajami i rodami. Możny nazywał się chyba Ostin. Posiadacie treść rytuału, którego chcecie użyć. Posiadacie prochy Sephresa, zaś w waszych żyłach płynie po części jego krew. Potrzebujecie mocy intersekcji oraz wody "życionośnej" powstałej z dwóch różnych źródeł. Degran przyniesie Draig-a-Haearn. Już wkrótce uda się wam przywrócić do życia Sephresa...

[Kajetan]

Nie prawda! Zieloni od razu jak przeszliśmy na strone puszczy to przeszli z nami! A Rudtto...Rudtto stracił głowe, bo Off już nie wiedzał kto jest sprzymierzeńcem, a kto nie, tak jak prawie połowa graczy

A w ogóle, to wcale nie chciałem Ciebie zabić, tylko na zakładnika wziąć Jakby mi się udało, to domyślam się, że wszystko potoczyłoby się inaczej. Swoją drogą, ciekawe jak ?

[Indiana]

[Kajetan]

No nie wiem, trzeźwo myśląc byłaś jedyną osobą która mogłaby negocjować z Laro z powodzeniem, a to nie bylo co, przynajmniej dla grupy która zaszlachtowała w 20 osób jednego Laro

[Indiana]

Hm... Zakładasz, że przeanalizowaliby to w tej sytuacji?