Karczma pod Silberbergiem

[Uszek]

staram się pozbierać lub chociaż przysunąć się bliżej ściany by mnie nie zdeptali

[Frączek]

Jeżeli mogę wstać:

[Wstaje]

Jeżeli wiem kto rozpylił proszek:
[ Uderza mocnym sierpowym Fenrisa]

Jeżeli nie wiem kto rozpylił proszek:

- Który k**wa taki mądry?

Jeżeli nie mogę wstać:

[Leżę dalej]

[Indiana]

[Akinori]

~~Sądzić~~Zabić~~Sądzić~~Zabić- krzyczy jego dusza. Serce bije jak oszalałe, powietrze w płucach powoli się kończy. Jednak w tej chwili to było jego najmniejsze zmartwienie. Grot był skierowany w niego..
- To ja..Jestem Sprawiedliwością! - krzyknął i rzucił się na imperialistę, uderzając od dołu w celu podbicia kuszy do góry. Wpadł na niego. Kusza i "kat" upadły gdzieś na ziemię. Fenris leżąc na Imperialiście zaczął go okładać płytową rękawicą po twarzy. Cios za ciosem twarz tego mordercy coraz bardziej przypominała miazgę.
- Ja! To ja wydaję osądy! Ja jestem chędożoną sprawiedliwością! - krzyczy na bezdechu ciągle boksując to co zostało z głowy imperialisty. - Nienawidzę was! Nienawidzę was skurwysyny! - krzyczał zagłuszając głos w głowie - To ja jestem JEGO prawą ręką! To ja was wszystkich powybijam! - krzyczał, nie zauważając nawet że osobnik pod nim już dawno nie żyje. -

[Nem]

Leżała na ziemi. Chciała się podnieść, ale brak energii magicznej jej nie pomagał. Dźwignęła się trochę na rękach, ale zakręciło jej się w głowie i z powrotem osunęła się na ziemię, uderzając przy tym głową o zimną posadzkę. Wzięła głęboki wdech i jeszcze raz spróbowała się podnieść. Była tak blisko Wergundów, a jednocześnie tak daleko. Pojawiła się kolejna przeszkoda. Poczuła mocne szarpnięcie do tyłu. Zdała sobie sprawę z tego, że już nie ucieknie, więc tym razem nie próbowała się już wyrwać. Każdy gwałtowny ruch powodował ból głowy, który stawał się coraz silniejszy. Była w tak opłakanym stanie, że zamknęła oczy i liczyła na to, że zostanie w miarę szybko ogłuszona.

[Reshion vol 2 Electric Bo]

Żegnać się oddział! - Krzyknął i spróbował się upewnić, że żaden z jego towarzyszy nie ma zablokowanie drogi do wyjścia.
"Oni naprawdę chcą abym kogoś z nami zabrał." - Pomyślał łapiąc za Nem na wypadek wypadu kogoś przez dym. - "Niedoczekanie" - Posadził ją pod ścianą kawałek od wejścia, aby ewntualna trasa do wyjścia była poza zasięgiem jej rąk. - Siedź tu i bądź grzeczna, bo inaczej idziesz z nami. - Dodał i zostaławił Pethabankę samą sobie. Jak na razie zakładnicy byli dla nich bardzo zbędni.

[Jeśli widzę jak Kurt dostaje klepy to zależnie do stadium odciągam go do Fenrisa, zciągam Fenrisa z niego lub boleję nad jego zakończonym żywotem i patrzę który z moich potrzebuje pomocy, jak nikt albo jest w czarnej dziurze na 100% to zmykam do wyjścia]

[Indiana]

[Rosomak]

- Nie pozwólcie im uciec! Do ataku!
Poza jednym rannym ruszamy do walki. W biegu wyprowadzam sztych wzmocniony jeszcze moim pędem w kierunku pierwszego wroga który wpadnie w mój zasięg. Jeśli uda się nam odepchnąć Imperium od wyjścia to przestajemy atakować i formujemy z powrotem szereg.

[Uszek]

*jak się obudzę stwierdzam ze bez pomocy medyk nie jestem w stanie walczyć* i przesuwam się pod ścianę by mnie nie zadeptali.




[czy z ylvą przyszły jakieś ulundo ? najlepiej pani kwiatów.]

[Aver]

Zakręciło jej się w głowie, kiedy ją podnosili. Przed oczami mignęły jej czarne płaszcze gwardii mieszane z mundurami zielonego tymenu. Ciekawiło ją, jak ludzie są w stanie wybaczyć sobie choć na kilka momentów głębokie urazy i blizny powstałe za czasów nie tak w końcu dawnej krwawej wojny tylko po to, by bronić jednej, niby nic nie znaczącej osoby.
W ogóle sam fakt, że jej bronili był zastanawiający. Wiedziała, że to wszystko miało związek z tym całym samnijskim Władcą Kuców Koni, jednak nikt nie raczył poinformować jej, czy jest im jeszcze do czegoś potrzebna, czy może już wracać do Birki... chociaż jakby teraz na to nie patrzeć, to perspektywa bycia zaciukaną na statku nie była zbyt miła.
Westchnęła z ulgą, widząc, że Eriemu nic poważniejszego się nie stało i pomogła mu wstać.
Nic poważnego... tego chyba nie można było powiedzieć o Nem. Była gdzieś pośród imperialistów i nijak nie dało się jej stamtąd wyciągnąć.
Zagryzła wargę. Oby nic jej się...
Rozmyślanie przerwał jej donośny okrzyk bojowy jednego z Wergundów. Wielkimi ze zdziwienia oczami spojrzała między żołnierzy z szeregu i ujrzała zakutego w płyty rycerzyka rzucającego się prosto w dym z portowym słownictwem na ustach, a zaraz potem usłyszała rozkazy rzucane gdzieś z przodu.
Skoro uciekają przez tunel... Może zawalić?... A co z Nem? Co z konstrukcją cytadeli? - jej myśli galopowały niczym konie przez stepy, o których tak bardzo starała się zapomnieć - Z drugiej strony Reshion ucieknie... a ja już nie mam siły...
Przez chwilę przebiegł jej przez myśli pomysł, którego sama się przestraszyła.
A może zawalić to wszystko w diabły, nie bacząc na resztę i mieć wtedy święty spokój na łąkach u Morta?...
Zaraz potem przypomniała jej się scena ucieczki przed zabójcami... i Calid. Calid, który został, by ona mogła uciec. Calid i jego zmartwienie w oczach.
Potrząsnęła głową. Nie widziała, gdzie konkretnie znajduje się przejście, ale nareszcie była względnie bezpieczna, więc sięgnęła swoim szóstym zmysłem, zmysłem Magii, w głąb siebie, sprawdzając ilość energii, jaka jej została. Czując, że nie jest bardzo źle, aczkolwiek jest już przy granicy, odsunęła się kawałek od ludzi do tyłu i klęknęła na kamiennej posadzce, przymykając oczy. Pogładziła skałę, po czym przywołanym po cichu małym odłamkiem zarysowała wokół siebie krąg o średnicy niewiele większej niż metr, szepcząc odpowiednie słowa. Eri, widząc co kombinuje narzeczona stanął między nią a szeregiem, by na wszelki wypadek ustrzec co po niektórych, by nie przekroczyli granicy.
Ponownie sięgnęła szóstym zmysłem, szepcąc formułkę zaklęcia na zmianę ze słowami pobrania i kształtując energię tak, by była w stanie wyczuć braki skał - czyli gdzie znajduje się przejście... a przede wszystkim gdzie znajduje się jego koniec, przez który dostali się tu imperialiści.
Miała tylko nadzieję, że nie padnie z wyczerpania, zanim je znajdzie...

Technicznie: Tak jak policzyłam razem z pobraniami w międzyczasie to wyszło mi, że Emilii zostało ok. 14 pkt many. Odliczając zaklęcie przywołania kamyczka (kamień przesuń - przysunęła do siebie ten odłamek, którym ciepnęła w Reshiego) to 12. Odpowiednie słowa to standardowe formułki do tworzenia kręgu (jeśli jest taka potrzeba, to je wypiszę na offtopie). Formułka zaklęcia (było na szybko zatwierdzone przez Wojtka na epilogu przy sprawdzaniu kaj te podziemne poszły) to skała moc nasycać wzmacniać powielać pobierać - dokładnie nie pamiętam, ale jakoś tak szło. Przeplatana ze słowami pobrania. Tak jak na obozie było ze ścianą, tylko inaczej c;

[Eri]

[Indiana]

Kodran - ty i Valahid cofnęliście się, alchemiczka także, rzucając pod nogi ludziom Roderyka kolejny rozbryzgowy ładunek. Usłyszeliście wrzask, więc ktoś z nich tym dostał. W wypełniającym korytarz dymie widzicie tylko kształty postaci. Dobiegł do was Reshi.
- Na dół! - krzyknęła Cynthia, jednak sama zamiast schodzić, skoczyła do przodu w stronę walczących przy celach - Kurt! - po czym usłyszeliście głuchy odgłos kopnięcia, Cynthia krzyknęła z bólu, ktoś rozdzierająco stęknął, coś bardzo metalowego brzdęknęło z łomotem o kamienną posadzkę.

/Tu rozpracowanie sprawy proszku - substancja musi być szalenie pylista, łatwo sie unosi w powietrzu, dodatkowo dym w tym pomaga. Fenris dmuchnął przed siebie- najwięcej oberwał więc walczący przed nim Agat, trochę zebrał też stojący nieco dalej Verron, ale to juz była zbyt mała ilość, by uśpić, co najwyżej osłabić. Obok Fenrisa stał Elmeryk i też oberwał razem z kolegami z tymenu, ale mniej niż Agat - więc efekt krótszy i słabszy.
Proszek usypia, w mniejszej ilości osłabia i powoduje odrętwienie i senność.
Fenris - rzuciłeś się prosto na Kurta, impetem obaliłeś go na ziemię, gubiąc broń. Jego własna kusza grzmotnęła go w szczękę.

[Akinori]

~~Spr-wie-dli-wość~~Ja!~~Nikt nie ucieknie przed mym gniewem...JA JESTEM SPRAWIEDLIWOŚCIĄ!!~~Nikt nie ucieka sprawiedliwości!! Reg jest mym ramieniem!- Fenris słyszy głos w głowie i oblizał wargi z krwi. Jej smak przypomniał mu te wszystkie osądy, walki, przez które zwano go wędrowcem, wędrowcem niosącym sprawiedliwość i gniew. - Ten niehonorowy i zdradziecki cios nożem na szczęście nie przeciął tętnicy, mogę dalej nieść sprawiedliwość! - pomyślał - Ten skurwiel mnie zdradził...Zdradził sprawiedliwość...Zdradził Rega... Zdradził...Zdrajca...Zbrodniarz...kara...zemsta...sprawiedliwość - słyszał w swojej głowie. - Nienawidzę Cię! Zabije Cię! Rzucę twoje ciało psom na pożarcie! - Widział jak uciekali, zabrali ze sobą dziewczynę ze wschodu.. bezbronną.. bezbronną dusze.. - Czuł coraz bardziej narastający gniew. Przed oczami mignęły wspomnienia z dzieciństwa które bardzo dawno utracił, gdy w biednej dzielnicy w której mieszkał porywali małe dziewczynki. To był ten sam gniew który narastał w nim gdy porywano jego siostrę. Jego małą siostrzyczkę.. Jego mały kwiat. Jego mały kwiat który tak troskliwie pielęgnował.~~Pozwolisz na to żeby to wydarzyło się po raz kolejny?! ~~ słyszał głos w głowie. Fenris nie był już pewien czy to są jego myśli czy głos…Ważny był teraz tylko gniew. Gniew ten pozwala przezwyciężyć ograniczenia jak ból. Biegł więc, ku ratunkowi...a raczej ku sprawiedliwości. –


(jeżeli jakaś broń leżała na ziemi to podnoszę, w innym wypadku walczę nożem)...

[Indiana]

/dobrze, kawalerze, ale z kim konkretnie walczysz, jako że imperialisci wycofali się do zejścia? Z nami? Czy lecisz za nimi? Jako ze działasz jako jeden z pierwszych, zdążyłbyś za nimi skoczyć, ale muszę wiedzieć, czy taki jest twój zamiar /

[Akinori]

Za nimi.

Cytat:

/ale jeśli zdecydujesz gonić Kurta, to zdążysz za nim skoczyć /

[Indiana]

Aha. To -> #17 Zmykaj

[Aver]

Uwielbiała rozmowy ze skałami, choć ciężko było to nazwać rozmową. Raczej... wymianą odczuć? Choć robiła to wiele razy, nadal nie była w stanie znaleźć odpowiedniego słowa czy wyrażenia określającego ową czynność.
Nazwana czy nie, uspokajała ją, tak jakby Matka Ziemia przekazywała jej spokój niewzruszonych granitów. Wszystkie złe myśli ulatywały w niebyt, przegrywając starcie z nieugiętą stałością i chłodem kamieni. Były twarde i nieustępliwe, nie pozwalały, by jakiekolwiek zbłąkane uczucie mogło ją rozproszyć podczas owych zbliżeń. W końcu jednoczyła swą energię z Ziemią, z Tą, która daje życie i tą, która je weźmie pod koniec żywota, z Tą, która trwa pod wieloma postaciami od stworzenia świata. Wielu ludzi lekceważyło ów żywioł, uznając go za bezużyteczny i brudny. Zapominali, że to dzięki Ziemi mają co jeść, mają dach nad głową i bezpieczny grunt pod stopami.
I to właśnie dzięki skałom wiedziała teraz, jak dostali się tu imperialiści. Żywa zadra w nieugiętej skale wyryła w jej pamięci brak. Nie był to ból wyrwanego ciała, raczej uczucie, kiedy coś jest i nagle znika. Po prostu nic tam nie było. I to było dziwne, jak tik, którego nie możesz się pozbyć. Niczym syndrom amputowanej kończyny. Rozpraszało...
Podniosła się na klęczki z niemałym trudem, cała obsypana pyłem z zawalonego przejścia. Kontakt z Ziemią zanikał, a z owym zanikaniem pojawiała się ta dziwna tęsknota za stałością i niezmiennością. Czuła resztkami energii, jak skały mruczą, niezadowolone ze zmian.
- Zawalone... przejście... - wyszeptała, po czym rozkaszlała się, czując jak resztki pyłu dostają się do oskrzeli - Ylva... khy! Pod najniższym poziomem lokhy!ów jest przejście do jakiś jaskhin... Wybili dziurę w skałach - skrzywiła się i kaszlnęła jeszcze kilka razy, a dziwne uczucie znów powróciło - Trzeba... trzeba ich złapać! - usiłowała wstać, ale marnie jej to wychodziło. Zdecydowanie, rozmowy ze skałami w stanie wyczerpania nie były dobrym pomysłem... ale przynajmniej przywróciło jej to jako taką zdolność logicznego myślenia.

[Rosomak]

Przecieram delikatnie ręką oparzenie od termitu na twarzy i podbiegam do rannego żołnierza:
- Bardzo dostałeś? Dobra, widać że bardzo. Nie ruszaj się, trochę zaboli.
Rozcinam ubranie wokół rany i przemywam ją wodą.
*- Dobra, zaraz przyjdzie po ciebie felczer i cię stąd zabierze, nigdzie nie odchodź. Panie Dekurionie, pobiegnę po medyka!
Nie czekając na zgodę biegnę po wojskowego medyka (Chyba, że ktoś taki nie istnieje, wtedy pomiń wszystko po gwiazdce)

[Uszek]

*Leżę z zamkniętymi oczami i staram się przezwyciężyć ból i dotrwać do przybycia medykow*

[Frączek]

- Debil, a nie sędzia! - rzuca po zniknięciu Fenrisa

-I co teraz? Prowadz do tylnego wyjścia! Każ zabezpieczyc wszystkie bramy i nikogo nie przepuszczać! BIEGIEM! - Do dekuriona

[Eri]

- Ale nie Ty. - Eri wyszeptał cicho - Ty zostajeszt tutaj i odpoczywasz. Dość już namieszałaś.
Pocałował Emilię raz jeszcze, tym razem w czoło. Starał się wesprzeć zarówno jej film, jak i ducha.
Jednocześnie rozmyślał nad minionym chwilami. Reshion da Tirelli uciekł. Został odbity przez Imperium... jakie ta mroczna organizacja mogła mieć motywy, by ryzykować życiem dla osoby pozornie z nim niezwiązanej? Może chodziło o zdolności alchemiczne wuja Emilii? Tylko Imperium miało swoich naukowców... Okup? Mało prawdopodobne, sam mówił jeszcze parę miesięcy temu, że wszyscy myślą, że starzec nie opuścił Ofiru.
Istniała jeszcze inna opcja, choć Eri starał się jej nie dopuszczać do myśli. Pogłoski mogły okazać się prawdą... Reshi w istocie mógł dołączyć do Imperium. Mógł namieszać na za-południu razem z Astoriim... który widocznie go znał. Mógł...
Wspomnienia Eriego wypełniły się jednym zdaniem. "Zaraz dołączysz do Izosa...". Mag uśmiechnął się w myślach - nie było innej opcji. Musi się dowiedzieć o tym więcej.
Póki co jednak miał ważniejsze sprawy na głowie. A konkretnie jedną, wyczerpaną. Zerknął na narzeczoną, po czym odezwał się donośnym głosem w stronę Ylvy:
- Nie jesteśmy w stanie ich ścigać. Jesteśmy znużeni i głodni...

[Indiana]

Przez dłuższą chwilę w korytarzu więzienia zapadła cisza. Przerywało ją stękanie rannych i cichy dźwięk pyłu, sypiącego się jeszcze ze stropu. Nawet więźniowie w sąsiednich celach zamilkli w strachu i obserwowali.
Roderyk, razem z Ylvą byliście najbliżej zawalonego miejsca i oberwaliście kilkoma kamieniami, masz więc rozcięty łeb w dwóch miejscach, dostałeś też gdzieś po barku.
Człowiek, którego oglądałeś, był na wpół przytomny, ale schłodzeniem poparzenia uratowałeś mu życie. Był ciężko poparzony, w jedną stronę policzka miał wtopione kawałki gorącego żelaza, to właśnie płynnym żelazem bryzga termit w trakcie gwałtownej reakcji. Większość z twojego oddziału, ty sam zresztą też, miałeś drobne poparzenia na całym ciele, drobne kropelki żelaza wtopiły się wam w płaszcze i kaftany, wypalając dziury i raniąc, ale ten żołnierz oberwał najmocniej.
Wybiegając, nie musiałeś daleko szukać, na sanitariusza wpadłeś już u góry schodów i natychmiast zbiegliście na dół, odciągając spod trzeszczącego sklepienia leżących tam ludzi.

Ylva i pozostali gwardziści pomogli wam w tym, zwłaszcza, że dwóch rannych to byli ich ludzie, w tym jeden Agat
Sanitariusz rozciął mu ubranie na lewym ramieniu, na widok powykrzywianego w nienaturalnych kierunkach obojczyka westchnął.
- Przytrzymajcie go....
Wstawienie kości na miejsce sprawiło, że Agat stracił na chwilę przytomność, ale już w chwilę później podane eliksiry zrastania kości i znieczulenia sprawiły, że w miarę mógł nawet usiąść.
- Ręka będzie bezwładna jeszcze przez godzinę. Jak ją przesilisz- powiedział medyk - kośc pęknie z powrotem, może przeciąć duże naczynie krwionośne, będzie krwotok wewnętrzny. Zresztą, masz tam powbijane w mięsień drobne kawałki kości, dopóki organizm tego nie unormuje, nie uzywaj tej ręki....

Obok Eriego przykląkł dekurion dar Khaven.
Znów, kiedy zelżały emocje, zauważyliście wszyscy, że pierwszym o czym myślicie jest Emilia. Niekoniecznie pod kątem erotyczno-matyrmonialnym, komu się magiczka podobała wczesniej, ten teraz czuł, ze ją kocha, ale kto wcześniej ją po prostu lubił, teraz myślał o niej jak o bardzo ulubionej siostrze.
Z zewnątrz usłyszeliście huk grzmotów i szum deszczu. Nie zauważyliście wcześniej, ale na zewnątrz trwała regularna burza. Schodami leciał strumień wody, a nie znajdując ujścia na dół tworzył na środku sporą kałużę. Dekurion wraz z Erim podnieśli Emilię na nogi. Wergund zdjął swój płaszcz i otulił nim dziewczynę.
- Pani mężczyzna ma rację, pani Emilio - powiedział, lustrując jednocześnie, czy nie ma jakichś poważnych ran - Mozemy odprowadzić panią do kwatery w mieście.
- My się nią zajmiemy - wtrąciła Ylva podchodząc - Emilii nie można ani na chwilę zostawić bez ochrony, zginie i wszyscy, którzy z nią będą. Nasi ludzie powstrzymali poprzednią falę - dodała w odpowiedzi na pytające spojrzenia całej trójki.
- Więc zatrzymamy ją w cytadeli.
- Wtedy całe ryzyko, jakie poniosła, i życie naszych ludzi pójdzie na marne...

Wtedy rozległ się głos Elmeryka. Żołnierze poderwali się, za wyjątkiem rannych i medyka. Obaj oficerowie spojrzeli na niego z poparciem.

- Czekaj! - krzyknęła Ylva, gdy na polecenie Elmeryka jeden z żolnierzy już darł biegiem do góry po schodach - Czekajcie - powtórzyła ciszej, strzepując z płaszcza grubą warstwę pyłu. Podniosła też i otrzepała kapelusz - Panowie dowódcy - nie wiedząc, który z nich, dekurion, Elmeryk, czy kapitan cytadeli, jest wyzszy szarżą, zwróciła się zbiorczo - Tych ludzi trzeba schwytać. Potrzebujemy lokalizacji najbliższego zejścia pod ziemię, w sieć kanałów burzowych, o których wszyscy wiemy, że są pod miastem. I o których wszyscy wiemy, że macie ich dokładne mapy...
Kapitan Varhaveren spojrzał na nią, mrużąc w złości oczy, dekurion pochylony nad Emilią też się podniósł. Żołnierze znieruchomieli.
- Bardzo śmieszne - syknął przez zęby - Mamy zaprezentować Styryjczykom mapy kanałów? I co jeszcze, kody do szyfrów wam podać może?
- Te już mamy, dzięki - zakpiła Styryjka z zimnym uśmiechem - Mam człowieka w tym oddziale imperium. Kodran pracuje w tej chwili dla mnie. Zostawi po drodze znaki, tak żebyśmy ich znaleźli. Mniejsza o uprowadzoną Pethabankę, ale to wam powinno najbardziej zależeć na grupie, która się wam wdarła do cytadeli, a najprawdopodobniej odpowiada za szereg porwań waszych ludzi.
- Dość tego - warknął kapitan - Dla mnie ten człowiek jest zbiegłym bandytą i nie wierzę w żadne twoje słowo. Względem ludzi, którzy wdarli się na teren mojej cytadeli - tak, zamierzam to właśnie naprawić.
Brać ich!
Styryjczycy stali w rozsypce, jeden leżał wśród rannych. Nie mieli szans. Patrząc wzdłuż ostrza, które opierało się jej o żebra w oczy dekuriona, Ylva powoli podniosła dłonie do góry, dając też sygnał swoim, żeby nie walczyli. Po ruchu jej ust dało się odczytać jej krótką opinię na temat profesji, którą bez wątpienia zajmowała się matka pana kapitana.
- Ambicja uderza ci do głowy, oficerze - warknęła w kierunku Varhaverena - Tam uciekają wasi prawdziwi wrogowie. Z każdą chwilą są coraz dalej, znają rozkład korytarzy bez waszych map. My też je znamy, idioto, ale zanim je dostanę z kwatery, tamci będą już daleko. Więc będzie tak - mówiła przez mocno zaciśnięte zęby, a uniesione ręce drżały ze złości - każesz im opuścić broń, wyślesz kogoś po mapę i pójdziemy w pościg. Jeśli nie, to zamkniesz lub zabijesz mnie, a jutro magnifer cię zdegraduje i skończysz w lochu lub na szafocie. Jesteś tu najwyższy szarżą?...


/Elmeryk, nie wiem, jaki jest twój stopień, jeśli wyżej niż dekurion, to ty tu dowodzisz /

[Frączek]

[Nie mam żadnego stopnia, jestem po prostu szlachcicem ]

- Dekurionie... (jeżeli Dekurion się do mnie obraca to zgarnia potężnego sierpowego w szczękę, jeżeli próbuje stawiać opór to poprawiam podbrodkowym i prostym) pokaż te plany.


(Jeżeli wyciąga miecz to kończę sprawę szybkim sztychem w brzuch, po czym wysyłam jednego żołnierza po mapy)

[Uszek]

wskazuje na schody i z całych sił krzyczę*imperialista na schodach*
po tym podskakuje i jeżeli jest to możliwe odpycham kapitana od ylvy a jeżeli nie wbijam mu miecz pod żebra*

[Rosomak]

- Osz sku***syn!
Od razu po ataku Elmeryka na dekuriona rzucam się na niego z mieczem (Cięcie na głowę, ewentualny blok i kontra, jeśli walczymy dalej to parada, sztych w brzuch, znów blok, cięcie... itd.)
- No co się gapicie!? Brać go, byle żywcem, myślę że ktoś na górze na pewno będzie chciał sobie z nim pogadać!

[Rosomak]

/Kodran mnie zninjował: robię to samo, ale z Kodranem/

[Aver]

Wielkimi oczami patrzyła na to, co się zaczęło dziać. Zaraz, jak to? Wystarczyło, że imperialiści sobie poszli i zaraz skaczą sobie do gardeł?!
- Zaraz, moment, chwila... - próbowała coś powiedzieć, ale jej głos był zbyt cichy. Była zbyt zmęczona. Zaklęcia wyczerpały ją niemalże całkowicie. A wizja miękkiego łóżka i ciepłej strawy była zbyt kusząca, by się jej opierać.
Mimo to jednak nie mogła pozwolić na to, by przez te kłótnie tamci uciekli. Nie, kiedy była tak...
Co takiego? Znów walka? Ale... ale dlaczego, po co? Jaki cel ma ta walka? Przecież wszystkim chodzi o to samo, tak? To czemu znów zamiast słów lecą ostrza mieczy? Czemu ma służyć to, że się teraz wszyscy pokieraszują? Zaraz tamci uciekną i całe to zamieszanie będzie na nic...
Poczuła złość wzbierającą się przy mostku gorącym strumieniem aż od czubków palców u stóp. Wyprostowała się, a wściekłość na tą pozbawioną sensu walkę tylko dodawała jej sił.
- CHWILAAA!!! - wydarła się, aż z resztek pozostałego sklepienia posypał się pył, a sam głos poniósł się w głębiny.

[Eri]

Miał ochotę zabić. Naprawdę. Każdego napotkanego żolnierzynę, który twierdzi, że brawura popłaca. Każdego człowieka, każdą istotę, która jeszcze odraczała jego odpoczynek. Każdego durnia, który inicjował bezsensowną walkę z potencjalnym sojusznikiem.
Cóż jednak zrobić, stało się. Póki co priorytetem Eriego było odzyskanie sił, a to można zrobić tylko drogą rytualną. Szybko rozejrzał się, lokalizując kałużę. Miał zamiar pobrać z niej szybko energię, kiedy usłyszał przeszywający krzyk narzeczonej. Zamarł w bezruchu, był jednak gotowy na kontynuację próby pobrania w wypadku braku reakcji ze strony pozostałych.

/Rzecz jasna niech nikt nie bierze do siebie odgrywa postać, w rzeczywistości nie chcę Was mordować tak pro forma/

[Indiana]

/Doceniamy, Eri /

[Aver]

Nie spodziewała się aż takiej reakcji. No dobra, czegoś się spodziewała, że się zatrzymają na moment, że może poukładają sobie priorytety... ale na pewno nie tego, że wszyscy staną jak ogłuszeni.
Zdecydowanie, nie była na to przygotowana. Jej plan obejmował zatrzymanie tej całej bójki, co miało być później, nie wymyśliła. Później było teraz, i nie było czasu na zastanawianie się.
Swoją drogą jednak ciekawiło ją, jakim cudem głos jednej, drobnej kobiety mógł mieć aż tak wielką moc. Przecież nie była ani psioniczką, ani tym bardziej (brr!) kapłanką, by móc jednym słowem zrobić coś takiego...
Nie ma czasu się teraz nad tym zastanawiać, działaj!
Zmusiła umysł do pracy na najwyższych obrotach, pomimo tego, że zmęczenie podsuwało jej obrazy własnego, wygodnego łoża w birkijskim mieszkaniu, z velidzkim winem sprzed piętnastu lat (to był dobry rocznik... dla win) w kielichu z rżniętego kryształu i dobrą księgą z uniwersyteckiej biblioteki wypożyczoną dzięki kontaktom Eriego...
Nagle poczuła jak bardzo jest padnięta i jak bardzo ma tego wszystkiego dość.
Otrząsnęła się. Może jeśli posłuchali wrzasku, to teraz posłuchają i normalnych słów?
- Ta bójka do niczego nie doprowadzi - stwierdziła zmęczonym głosem - Wszystkim nam chodzi o to samo, żeby ich pojmać, prawda? - ... i uwolnić Nem, dopowiedziała w myślach. - Skoro więc byliście w stanie współpracować, gdy byli tu imperialiści, to czemu nie możecie współpracować, kiedy nam uciekają? Nasze kłótnie tylko ułatwiają im drogę - zamilkła na moment - Nie mamy czasu. Trzeba wyruszyć jak najszybciej. Dekurionie - zwróciła się do tego, który zgarnął ich z placu - niech pan pośle kogoś po te plany. Szyfrów nie trzeba - wysiliła się na drobny żarcik, choć nikomu nie było do śmiechu - My z Erim w tym czasie odprawimy rytuały, bo w tym stanie będziemy tylko przeszkadzać. Aha, jeszcze jedno... - znów zwróciła się do dekuriona - w zajeździe Pod Porwanym Żaglem został mój notatnik i płaszcz. Bardzo chciałabym je odzyskać... - o ile jeszcze w ogóle tam są, pomyślała z goryczą.