Karczma pod Silberbergiem

[Indiana]

Cytat:

Widząc oddalających się ludzi szybko przyskakuję do elfki szepcąc do niej, że jej pomogę i żeby była cicho. Staram się wpłynąć na jej umysł tak, żeby nie czuła bólu (albo przynajmniej odczuwała mniejszy ból). Odciągam ją w bezpieczne miejsce, jednocześnie uważając, żeby nie pogłebić jej ran, nie wbić strzał głębiej itd. Uważając na gobliny, które mogły złapać trop i iść z nami, odłamuję wystające z jej ran brzechwy strzał, bardzo ostrożnie, tak, żeby nie krzyknęła. Cokolwiek mam pod ręką, staram się ją opatrzyć. Pytam się jej, czy da radę iść.

Cytat:

Próbuję wstać, lecz nie mogę, zatem oddychając głęboko, staram się nie stracić przytomności. Wiem, że tubylcy poszli jedynym wyjściem, wiem też, że przed sobą mam gobliny, które nie są zbyt inteligentne. Leżę, spowalniam oddech tak, żeby nie było widać, że jestem żywa. Jeżeli sobie pójdą lub mnie nie zauważą, na co są spore szanse, spróbuję wyjąć strzałę z nogi i ją wyleczyć. (mogę mieć eliksir?) Tej w ramieniu nie dosięgnę, muszę mieć pomoc.

Masz eliksir.
Gobliny słychać już wyraźnie, są od was o nie dalej niż 50 metrów (echo sprawia, że słychać lepiej). Nie widzą was, w korytarzu jest ciemno (tubylcy z pochodniami się zwinęli), gobliny mają jakieś latarnie, chyba chemiczne, ale dość blade. Jak podejdą, to was zwęszą na bank.

[Bryn]

Staram się ocenić jak dużo jest tych goblinów. Skoro leżąca elfka chce udawać martwą, to chowam się za załomem korytarza (czy po prostu w innym miejscu blisko leżącej elfki, z którego mogę szybko wyjść i zaatakować), tak, żeby gobliny nie widziały mnie kiedy tu podejdą. Dyskretnie wyciągam miecz i czekam, aż nadejdą i skupią się nad "ciałem" elfki.

[Leite]

Rozluźniam ciało, zastanawiając się, kim jest ów nieznajomy i dlaczego mi pomaga.

[Indiana]

To chyba się nie dogadaliście
Elfik, skoryguj reakcję

[Bryn]

już już, daj mi chwilę w takim razie

Edit: W sumie nie wiem co miałbym skorygować, mówię jej żeby udawała martwą i chowam się za załomem korytarza, czekając na nadchodzące gobliny z wyciągniętą bronią. Próbuję na szybko ocenić ilu ich jest, jakie mam z nimi szanse, jeśli ich zaskoczę. Robię wszystko, żeby tylko móc wykorzystać element zaskoczenia.

[Indiana]

Po odgłosach - będzie tego tałatajstwa ze piętnaście. Uciec masz szansę na pewno, na pewno też paru byś naciął w przejściu, korytarz nie jest szerszy niż 4 m. No ale nie wiem, czy to starczy na wszystkich.

Sefii (tak będę pisać, ok? w odróżnieniu od Sephiona) leży na ziemi, zakładam, że użyłaś eliksiru na tę łydkę, więc zaraz będzie zaleczona. Chyba, bo coś podejrzanie pulsuje bólem.
Ramię też, strzała przeszła nad kością obojczyka, szurnęła lekko o nią i przebiła mięsień czworoboczny (ten z wierzchu ramienia), utkwiwszy na lotkach.

Korytarz rozjarzył się zielonkawym światłem latarni z porostów. Elfowi z powierzchni to niewiele pomogło, ale podziemną elfke niemal razi w oczy. Goblinów faktycznie jest kilkanaście. Teraz widzą już cały korytarz aż do tego dużego, który go przecina, tego, w którym zniknęli ludzie.

Zobaczyli leżącą elfkę, wysłali dwóch zwiadowców węsząc pułapkę.

[Leite]

(tak, możesz tak pisać )
Jestem gotowa w razie czego zaatakować chociaż nie wiem, jak będzie z moim chodzeniem. (leżę na brzuchu czy na plecach i w której ręce i nodze mam strzałę?) Mam przy sobie dwa miecze przypięte do pasa

[Bryn]

Czekam, co dalej będzie się działo, cały czas jestem przygotowany na walkę i uważam żeby nie zorientowali się, że tam jestem.

[Indiana]

[Bryn]

Lekko wyskakuję z załomu o podbiegam do trójki stojącej obok nich. Dwóch z nich tnę kataną - nie mają szans w jakikolwiek sposób uniknąć ciosu, są zaskoczeni. Trzeciego łapię szybko za cokolwiek - tak, żeby był kontakt fizyczny i opętuję go. Ma pobiec i zaatakować swoich pobratymców, zabić najwięcej, jak się da.

[Leite]

Wstaję i się lekko zataczam z powodu bólu. Następnie idę w kierunku zwiadowców, wyciągając i wdaję się z nimi w walkę. Zabijam jednego a drugi jest poważnie ranny. W tym momencie moja noga nie wytrzymała i padam na ziemię, tnąc goblina w nogi.

[Indiana]

Cadan:
Opętany goblin rzeczywiście wali w łeb jednego ze swoich kolegów - uzbrojony był w krótką pałkę, nabijaną ćwiekami, więc walnięcie przez łeb powoduje, że tamten pada z rozłupaną czaszką. Kolejny w tym czasie rzuca się na niego, ale tym samym musi odwrócić się plecami do ciebie. Starłeś się w tym czasie z dwoma, ale musiałeś znaleźć ćwierć sekundy, żeby tamtego smyrnąć ostrzem po plecach. Aż chrupnęło po kręgosłupie - normalnie byś go rozciął, ale to było cięcie z "backhandu" i wywiniętego nadgarstka, więc niezbyt mocne.
Ale zapłaciłeś za to mocny ciosem krzywego tasaka po żebrach, aż zazgrzytało. Ale 10 cm niżej i miałbyś ostrze w bebechach. Zwinąłeś się obrotowym cięciem i ten od tasaka zatoczył się na tego drugiego cięty przez łeb i obaj się wywalili z chlupotem w strumień na boku korytarza.
W międzyczasie z tych sześciu, którzy wdrapywali się do szybu u góry, jeden zawisł na łapach i majtał właśnie nogami, a pięciu właśnie wpadło w was, jeden wywalił się o dwóch leżących w strumieniu, jeden dostał na starcie szybkim, lekkim "trzaśnięciem" katany prosto w czoło i umarł, zanim zrozumiał, gdzie dostał.
Walka z trzema przeciwnikami zajmuje ci chwilowo większość czasu.

Sefii:
Jeden ze zwiadowców padł, ty też padłaś, od razu przetaczając się na plecy i tnąc drugiego w nogi. To spowodowało, że się przewrócił prosto na ciebie z zamachem celując w głowę, uchyliłaś głowę, a trzymany w lewej ręce krótszy miecz zagłębił się w miękkie, ciepłe coś, co pociekło ci po ręce i ubraniu lepką, cuchnącą mazią. Treścią jelitową (zmieszaj zapach świeżej krwi, odchodów i padliny). Gdy strząsnęłaś z siebie ciało, prawie zwymiotowałaś.
W tym czasie Laro - bo zdążyłaś już zauważyć, kto to - walczył z trzema w korytarzu. Podniosłaś się na jedno kolano i rzuciłaś nożem - nie trafiłaś, ale ostrze świstnęło koło ucha zielonego wojownika, tamten się odwrócił, przez co Cadan zdążył go ciąć.

Zostało dwóch, dwóch dalszych rannych wygrzebało sie ze strumienia i jeden zeskoczył z otworu w suficie. Cadan sam może nie dać rady.

[Leite]

Wstaję, opieram się o ścianę, próbując nie zwymiotować. Idę w kierunku Laryjczyka. Następnie dobijam tego, który właśnie wygrzebał się z wody, co utrudnia jego ruchy. Drugi goblin zaskakuje mnie atakiem, jednak uchylam się i odcinam mu rękę.

[Bryn]

Walczę dalej, w zasadzie nie mam wyboru. Robię wszystko, żeby nie dopuścić do walki z jeszcze większą ilością wrogów, staram się trzymać ich przed sobą, tak, żeby mnie nie mogli mnie flankować i żeby przeszkadzali sobie nawzajem

[Indiana]

Goblin łapie się za kikut z dzikim wrzaskiem, czym zwraca uwagę tego, co zeskoczył z otworu, ręka wraz z jego krzywą szablą, leży na ziemi. Jednak zieloni wojownicy nie poddają się łatwo. Ten doskakuje i potężnym ciosem z kolana w splot słoneczny pozbawia cię oddechu na długich kilkanaście sekund. Sam próbuje w tym czasie lewą ręką złapać jakąś broń, ale najwidoczniej bogowie poskąpili mu sprawnej lewej dłoni, bo wszystko wypada mu ze śliskiej od krwi ręki.
Cadan w tym czasie z sukcesem wyłącza z walki jednego z dwóch, z którymi walczył - pchnięcie w bebechy sprawia, że żywy wciąż, ale bezwładny przeciwnik kuli się pod ścianą próbując powstrzymać wypływającą z tętnicy brzusznej krew.
Więc ten ostatni, który zeskoczył, rzuca się na Cadana, wpadając na niego czterema kończynami i obalając na ziemię.
Sefii odzyskuje oddech, goblin bez łapy wciąż szuka broni.

[Leite]

Bez wahania atakuję goblina, który szuka broni, odcinając mu głowę a następnie odwracam uwagę jednego z dwóch, którzy są przy Laryjczyku. Atakuję go (tego goblina).

[Indiana]

To trochę mało skoordynowany atak - wciąż łapiesz oddech, łydka pulsuje jakby miała ci wybuchnąć, boisz się spojrzeć na mięsień.
Ale adrenalina robi swoje - cięcie trafia w biodro zielonego, zrzucając go z broniącego się wściekle Laro. Drugi goblin dostaje cios w brzuch od Laro - chyba przez własna nieuwagę, bo wręcz się nadział na katanę. Laro leży chwilę ciężko dysząc i ogarniając czy ma całe żebra.
Sefii zataczając się próbuje stanąć prosto i zadać normalny cios, ale nie trafia - lewa ręka, sparaliżowana ranionym barkiem, nie współpracuje. Wcale. Noga też. Miecz wali w skałę, aż chce ci sie płakać, pracowicie wyślizgany na osełce klin miecza rozpryskuje się w snop iskier.
Trwa to jakieś 20 sekund, w końcu ostatni goblin wymownym spojrzeniem obrzuca swoją nogę - tętnica udowa wali krwią czarną krwią na jego skórzaną tunikę już dłuższy czas.
Goblin pada.
Zapada cisza.
Słychać wodę szemrzącą w strumieniu i ciężko dyszącego Laro.

[Leite]

Opieram się ciężko o ścianę, następnie wymiotuję i siadam na ziemi, oddychając ciężko.
-Co...Narakam.. - stwierdzam, patrząc na moją łydkę. Czyżby była zatruta? Następnie patrzę na leżącego Laro.
-Kim jesteś?

[Indiana]

(łydka zaczyna sinieć wokół zasklepionej już rany, boli wściekle i pulsuje. Tak, to ewidentnie trucizna)

[Bryn]

Po walce siadam i staram się ocenić swój stan. Patrzę na miejsce, w które uderzył goblin swoim tasakiem. Na szczęście dla mnie, uderzenie zjechało po żebrach i jedyne co zostało, to lekkie rozcięcie, nic poważnego. Żebra są nienaruszone. Wstaję i rozglądam się, czy nie został jeszcze jeden z nich pobliżu. Kiedy nie widzę w pobliżu nikogo żywego, spoglądam na elfkę. Widzę, że rany po strzałach są paskudne. To cud, że udało jej się wstać, a co dopiero obciąć jednemu z nich rękę. Nie odpowiadając na zadane przez nią pytanie, wyciągam z sakwy mały flakonik ze środkiem odkażającym rany. Delikatnie oblewam ranę na swojej klatce piersiowej, tak, żeby zużyć odkażacza jak najmniej. Potem podchodzę do siedzącej na ziemi elfki, mówiąc:
- Siedź, spróbuję opatrzyć ci te rany.
Ściągam swój skórzany pasek i podaję jej mówiąc:
- Weź to. Nie chcesz odgryźć sobie języka, prawda?
Patrzy na mnie nieufnie, ale zabiera ode mnie pas i gryzie go. Przed polaniem jej rany na nodze substancją odkażającą znowu manipuluję jej umysłem, tak aby ból nie był tak duży. Nie chcę, żeby krzykiem ściągnęła tu więcej kłopotów.
Delikatnie polewam jej ranę na nodze. Elfka krzywi się, wgryza mocniej w pasek. Widać, że robi wszystko, żeby nie wydać z siebie żadnego odgłosu. Rana zaczyna się pienić, co znaczy, że środek działa. Patrzę, czy w ranie zostały jakieś kawałki strzały. Jeśli są na tyle duże, że można je delikatnie wyjąć, robię to, uważając, żeby elfka nadal nie krzyknęła. Jeśli jednak ich nie ma lub są na tyle małe albo głęboko w ranie, że potrzeba specjalnych narzędzi do ich wyciągnięcia, wyciągam z sakwy kawałek czystej szmaty i prowizorycznie opatruję ranę. Następnie zabieram się za ramię i proces się powtarza: odkażenie, sprawdzenie rany, opatrzenie. Kiedy wszystko jest skończone, zabieram jej mój pasek. W miejscu w którym trzymała go w buzi, widać mocne ślady odciśniętych zębów, w niektórych miejscach jest przegryziony na wylot. Pasek będzie trzeba wymienić na nowy. "Lepsze to niż kolejna partia zielonych z kosami" przebiega mi przez myśli. Zakładam pasek, wycieram katanę z krwi, chowam stary miecz rodu Tairua z powrotem do zużytej pochwy. Po raz kolejny rozglądam się dookoła. Widzę wokół mnie pełno goblińskich, za dużo, żeby próbować je gdziekolwiek schować czy zamaskować. Zdaje sobie sprawę, że musimy się jak najszybciej stąd oddalić, bo jeśli ktoś znajdzie te wszystkie ciała, łatwo pozna, kto pozabijał te wszystkie gobliny. Musimy się stąd oddalić jak najdalej zanim ktoś złapie nasz trop i ruszy za nami w pościg.
Spoglądam na siedzącą na ziemi elfkę. Na jej twarzy widzę stale grymas bólu, spogląda na mnie cały czas, jednak jej wzrok nie jest już tak nieufny jak wcześniej. Podchodzę do niej, mówiąc:
- Chodź, musimy ruszać. Zabiorę cię do swoich, trzeba jak najszybciej ogarnąć ci te rany. Poniosę cię.
Podaję jej oba jej miecze, do tej pory leżące na ziemi obok. Jeden jest już bezużyteczny: ostrze po uderzeniu w skałę popękało i wyszczerbiło się w kilku miejscach. Podaję je jej. Widząc, że schowała je już za pasem podchodzę do niej i próbuję ją delikatnie podnieść. Jeśli się na to zgodziła, kieruję się szybko do najbliższego wyjścia, a jeśli nie znam takiego, to kierują się do miejsca, z którego przyszliśmy.

(Swoją drogą, jak już jesteśmy przy obcinaniu rąk i głów, to mogłem tak zrobić temu goblinowi: http://youtu.be/qyOw7ScY4F4?t=4m48s ? )

[Indiana]

Miejsce, z którego przyszliście, to otwór w suficie na wysokości 3m. Gobliny doskoczyły, ale wam się to raczej nie uda.

[Bryn]

[Indiana]

Żadne z was tego nie wie
Rany są zatrute, to widać, tkanki sinieją i paprzą się, zasklepianie działa, ale tylko chwilowo, potem rana znów się otwiera.

Jesteście dość daleko od "cywilizowanych" obszarów. Zostały one daleko na wschód od was. Ogólnie znane wyjścia na powierzchnię wiecie, gdzie są. Oprócz tego kilka szybów do górnych korytarzy (takich otworów w suficie, gdzie można się wspiąć)...(lub nie), stamtąd kolejne wyjścia na powierzchnię.

[Bryn]

Dobra, w takim razie idziemy w kierunku wyjścia wschodniego, wolę nie ryzykować kolejnej walki przy tym większym wyjściu.

[Indiana]

Nad wami, w tym korytarzu, z którego się zeskakiwało szybem, widzicie światło. Mgliste, zielonkawe... szczękanie broni. I jakieś powarkiwania. Po chwili światło pada tak, że oświetla martwego goblina na ziemi. Z góry rozlega się okrzyk oburzenia, na ucho z 6-8 gardeł. Ktoś opuszcza latarnię niżej, z góry próbując strzelać z kuszy na oślep w ciemny korytarz. Kilka bełtów roztrzaskuje sie o ściany.

[Leite]

Skinieniem głowy dziękuję elfowi, czując, że próbuje mi manipulować przy głowie. Uśmiecham się lekko, następnie kuleję wraz z nim do wschodniego korytarza. W myślach rozpaczam nad utratą jednego z mieczy i powracam myślami do miejsca, z którego wyruszyłam. Och, gdyby ten Laryjczyk wiedział, jak się nazywam i co zrobiłam nie więcej jak tydzień wstecz...nie zawracał by sobie mną głowy, po prostu by mi ją uciął. Nachylam się ku niemu i szepczę:
-Mam nadzieję, że umiesz się w miarę dobrze skradać, bo jak do tej pory byłeś dość głośny. - uśmiecham się, czego elf nie może zauważyć i syczę, chwytając się za nogę. - Dziękuję za pomoc. Zakładam, że nie widzisz tutaj nic poza tym obrzydliwym, rażącym światłem goblinów zatem będę musiała cię prowadzić...bo pójdziemy w ciemności, nie ma innego wyjścia. Tak w ogóle, jak masz na imię? Czy też wolisz nie zdradzać?
Ciągnę go za rękę w cień, bliżej ściany i posuwamy się do przodu. Co dziesięć kroków daję odpocząć chwilowo nodze i nasłuchuję. Przeklęci powierzchniowcy, przecież ich ostrzegłam a ci mnie postrzelili, jakby jeszcze tego było mało, zatrutą strzałą. Ale przecież muszę wykonać misję, nie poddam się, a ten elf..no cóż, pomógł mi, więc tak go zostawić nie mogę.

[Indiana]

Za wami słyszycie, jak z górnego korytarza zeskakują gobliny, słyszycie jak wrzeszczą z wściekłością i żalem nad poległymi towarzyszami. Po chwili w korytarzu rozlega się nieprzyjemny, niski dźwięk ich rogu sygnałowego.

[Leite]

-Ej, gdzie ty idziesz? Ej... idziemy tędy, na wschód. Tu jest bezpieczniej i się schowamy...chyba
Ciągnę towarzysza w tym kierunku.

[Bryn]

Staram się cicho i szybko oddalić od miejsca, w którym pojawiły się gobliny. Im dalej będziemy od tego miejsca, tym lepiej. Instynktownie wybieram kierunek zorganizowanego odwrotu (przecież Laro nie uciekają ). Wiem, że zaraz zjawi się ich więcej, gobliny mogą nadejść z każdej strony. Ignoruję ciągnącą mnie za ubranie elfkę, mówiąc jej, żeby była cicho i obserwowała korytarz przed nami. Naszym celem jest jak najszybciej dotrzeć do wyjścia, najlepiej nie wdając się w kolejną walkę. Cały czas zachowuję się ostrożnie.

[Indiana]

Wybiegacie na duży rozstaj, są tam drogi w lewo (stoicie twarzą na północ), dwie na wprost, pod skosem, dwie w prawo, z czego jedna chyba na wyższy poziom, mocno do góry. Stamtąd dochodzi światło i słychać pościg. Słychać do też za wami. I z tej w prawo też.