Karczma pod Silberbergiem

[Indiana]

Wrzucam poruszany juz wczesniej temat, dla uzupelnienia informacji. Mysle ze wykaz imion mozna w miare poszerzac o nowy, gdzies spotkane, lub opracowywac nowe - jesli beda potrzebne.


Tekst ze strony Poznanskich Zielarzy :-)


"IMIONA WIKINSKIE

W wiekszosci nadawano dzieciom imiona zmarlych krewnych lub bohaterow wierzac, ze na drodze swoistej reinkarnacji dziecko wraz z imieniem odziedziczy po nich rowniez cechy charakteru. W ten sposob zmarly czlonek rodziny bedzie mogl odrodzic sie na nowo i zyc tak dlugo, jak dlugo bedzie zylo jego imie. Dzialo sie tak zwlaszcza wtedy, kiedy ktos z rodziny zmarl tuz przed urodzeniem dziecka (syn urodzony po smierci ojca zawsze otrzymywal jego imie). Wybitni czlonkowie rodziny mogli doczekac sie swoich imiennikow za zycia, jako ze Skandynawowie wierzyli, iz dzieci te beda obdarzone splendorem wiazacym sie z osoba krewnego. Imiona dwoch pierwszych synow musialy sie roznic miedzy soba. Bardzo rzadko byly to imiona po ojcu czy wuju, czesciej po dalszych krewnych (kuzyn, a najczesciej dziadek). W nadziei na wyjatkowe cechy zwiazane z imieniem, czesto siegano po te zwiazane z bogami: bog (God-, As-), moc boska (Regin-), Thor (Tor-), Frey (Frey-) czy zwierzetami - Bjorn (niedzwiedz), Ulfr (wilk).

Poza tym istnialy dwie glowne zasady nadawania imion: jedna byla aliteracja (wszystkie imiona zaczynaly sie na ta sama litere), a druga - wariacja zwiazana z pierwsza sylaba (np. Vegeirr mial synow o imionach: Vebjorn, Vesteinn, Vetormr, Vemundr, Vegestr) lub z ostatnia (Abjorn, Finnbjorn, Gunnbjorn, Hallbjorn, Ketilbjorn). Wiekszosc imion byla dwuczlonowa, ale nie mozna bylo tworzyc imienia z dwoch przypadkowych elementow. Niektore byly stosowane zawsze jako pierwsze, za to inne pojawiaja sie zawsze jako drugie. Ponadto pewne elementy moga byc uzywane tylko z okreslonymi innymi elementami. Przykladowo imie Hallr (zenskie: Halla) jest czescia skladowa wielu imion meskich, takich jak: Hallbjorn, Halldor, Hallfredr, Hallgeirr, Hallgrimr, Hallkell, Hallormr, Hallsteinn, Hallvardr, oraz zenskich: Hallbera, Hallbjorg, Halldis, Halldora, Hallfridr, Hallgerdr, Hallkatla, Hallveig, Hallvor. Nigdy jednak nie wystepuje w polaczeniach z popularnymi koncowkami meskimi: -brandr, -fidr, -finnr, -gautr, -gestr, - modr, -oddr, -olfr, -valdr i zenskimi: -finna, -grima, -hildr, -ny, -unn.

Przezwiska nadawano wedlug kilku zasad: wyglad (krol Harald Piekny), cechy charakteru (krol Magnus Dobry), nawyki, temperament, zawod, miejsce pochodzenia, biografia czy odziedziczone przydomki.

Wikingowie nie znali nazwisk w dzisiejszym rozumieniu tego slowa, tylko uzywali tzw. patronimikow (lac. patronymicum, nazwisko utworzone na podstawie imienia ojca). Matronimik, czyli nazwisko pochodzace od imienia matki, zdarzalo sie bardzo rzadko. Nazwiska patronimiczne dla chlopcow w Norwegii i Danii koncza sie na "-sen", a w Szwecji na "-son". Dla dziewczynek to odpowiednio "-dottir" lub "-dottir", stad syn Sigurdra to Sigurdarson, a corka to Sigurdardottir.

Do dzisiaj patronimiki uzywane sa na Islandii, ktora z racji swojego odizolowania od reszty Europy zachowala nie tylko jezyk najbardziej zblizony do staronordyckiego, ale i niektore tradycje wikinskie. Nie zmieniaja sie juz jednak, tylko funkcjonuja podobnie jak nazwiska w Polsce. W ksiazce telefonicznej abonenci ulozeni sa jednak w kolejnosci alfabetycznej wedlug imion. Przestrzega sie tez zasady, aby dzieciom nadawac jedynie islandzkie imiona. Do niedawna nawet cudzoziemcy, chcacy otrzymac islandzkie obywatelstwo, musieli przyjac dodatkowe islandzkie imie (zachowujac jednak przy tym dotychczasowe).

Ponizej lista najpopularniejszych imion wikinskich, opracowana w oparciu o ksiazke The Old Norse Name autorstwa G. Flecka (Geirr Bassi Haraldson), ktory z kolei korzystal z sagi zwanej Landnamabok (datowanej na XIII w., a opisujacej Islandie w okolicach wieku XI). Sposob zapisu imion zostal celowo spolszczony, m.in. z braku w naszym alfabecie liter 'thorn' i 'edh' (obie wymawia sie jak 'th').

Najpopularniejszym imieniem meskim w Landnamabok jest Thorsteinn (pojawia 83 razy), a kobiecym - Thuridr (58 razy).



IMIONA MESKIE


Adils, Aegir, Agnar, Agni, Aki, Alf, Alrek, An, Ansgar, Ansculv, Ansulv, Anund, Arnlaug, Arinbjorn, Ari, Armod, Arnjolf, Arnbjorn, Arnfinn, Arnvald, Arnvind, Asbjorn, Asbrand, Asgaut, Asgeir, Asgrim, Ask, Aslak, Asleik, Asmund, Asolf, Asvald, Atli, Audmund, Audolf, Audun, Aun,

Bard, Beinir, Bersi, Birger, Bjalbo, Bjam, Bjarni, Bjorn, BjornolfBodvar, Borg, Bork, Bolli, Bolvark, Bragi, Brand, Brase, Brodir, Brynjolf,

Dallak,

Egil, Eid, Eilif, Einar, Eldgrim, Ellid, Emund, Erlend, Erling, Erp, Eryk, Esbiorn, Eskil, Eydis, Eyjolf, Eystein, Eyvald, Eyvind, Finnbogi, Floki, Flosi, Fridhleif, Frodi ,

Gamli , Gard, Gardhar, Garm, Gaut, Geir, Geirmund, Geirstein, Gerbjorn, Gest, Giermund, Gili, Gilsi, Gizur, Gjaflaug, Glum, Godfred, Godred, Gorm, Grani, Grettir, Grim, Grimisdal, Gro, Gudfast, Gudfrid, Gudhleif, Gudlaug, Gudmund, Gudred, Gunlaug, Gunnald, Gunnar, Gunnbjorn, Guthurm, Gylve,

Haf, Hafgrim, Haki, Hakon, Halbjorn, Halfdan, Hall, Hallbjorn, Halldor, Hallfred, Hallgrim, Hallkell, Hallstein, Hallvard, Hamund, Harald, Hardekanut, Harek, Harjolf, Harp, Hastein, Hauk, Havard, Hedin, Helgi,Hergils, Herigar, Herjolf, Hermund, Herstein, Hjalti, Hjorleif, Hjort, Hlen, Hlodver, Hogni, Hognieg, Holmstein, Hord, Horik, Hoskuld, Hrafn, Hrafnkel, Hrapp, Hrein, Hroald, Hrolf, Hrut, Hunbogi, Hvamm, Hveinn, Hvit,

Illugi, Ingjald, Ingolf, Ingstad, Ingvar, Iostan, Isleif, Ivar, Jon, Jorund,

Kalf, Karl, Kari, Karlsefni, Ketill, Ketillbjorn, Kjallak, Kjartan, Knut, Kodran, Kolbein, Koll, Kolskegg, Kormak, Kotlell, Kvedulf, Lambi, Leif, Ljot, Lodmunnd, Lyting,

Mar, Magnu, Melkolf, Merlund, Modolf, Mord, Niels, Njal, Njor, Obland, Odd, Oddi, Oddr, Offa, Olaf, Ogmund, Ondott, Onund, Orm, Orn, Ornolt, Ospak, Osvald, Osvif, Osvir, Otkell, Otrygg, Ottar, Ozur, Ragi, Rafn, Ranulf, Ragnald, Ragnar, Rolf, Rollo, Rognvald, Runlof, Ruryk,

Saemund, Sigfus, Sigmunt, Sigtrygg, Sigurd, Sigvat, Sjusta, Skammkell, Skapti, Skarf, Skarphedin, Skeggi, Skidi, Skiun, Skjold, Skokkolf, Snaebjorn, Snorrri, Sofi, Solmund Solv, Sorli, Spjallbude, Starkad, Storolf, Sturla, Styr, Styrbjorn, Starkad, Stein, Steingrim, Steinthor, Stigandi, Styr, Sumarlidi, Surt, Svan, Svart, Sveinung, Sven, Sverri, Svertig,

Teit, Therarinn, Thidrand, Thjodol, Thjostolf, Thoralf, Thorarin, Thorberg, Thorbjorn, Thorbrand, Thord, Thore, Thorer, Thorfinn, Thorgal, Thorgeir, Thorgest, Thorgils, Thorgrim, Thorhal, Thorhild, Thorkell, Thorlak, Thorleif, Thorleik, Thorlof, Thormod, Thorny, Thorolf, Thorrad, Thorir, Thorodd, Thorrod, Thorstan, Thorstein, Thorvald, Thorvi, Thorvor, Thrugot, Tjordek, Tjorvi, Tofi, Toke, Torf, Torfi, Tosti, Trandill, Tubbe, Tyrker,

Ulf, Ulfar, Ulfberht, Ulfheidik,

Vakr, Valbrand, Valdemar, Valgard, Valthjolf, Vandil, Vandrad, Vermund, Vestar, Vestein, Vifil, Vigdisk, Vingor,

Yngvar, Yngvi



IMIONA ZENSKIE



Aldis, Alfdisa, Alofa, Arngud, Asgerd, Astrid, Asvor, Aud,

Bergthora, Berthora, Biorgej, Blenda, Bodvilda, Borga, Brynhilda,

Freydhis, Frigerda,

Gjaflauga, Gerda, Grima, Grjota, Groa, Gudhirda, Gudgruna, Gudny, Gudfinna, Gudrid, Gudrun, Gunhilda, Gyda,

Halla, Halldis, Hallberga, Hallgerda, Hallveiga, Hekia, Helg, Herdis, Hervor, Hilda, Hildigunn, Hrafnhilda, Hrefna, Hrodna,

Inbjorga, Ingibiorga, Ingunn, Jofridd, Joreid, Jorunn,

Kadlin,

Nidbjor,

Olof, Ormiga, Osk,

Rafarta, Ragnheida, Rangveig, Reginleifa,

Sigrida, Svanlaug,

Tharlauga, Thora, Thorbjorga, Thordis, Thoreja, Thorgerda, Thorguna, Thorhalla, Thorhilda, Thorlauga, Thorkatla, Thoroda, Thorunn,Thorvor, Thurid, Thyria,

Ud, Unn,

Valborga, Valgerd,

Yngvild "

[Eskell]

http://www.zielarze.pl/wi...zienne.htm#imie na tej stronie mozna znales sporo ciekawych rzecyz na temat wikingow tak ze sporo imion i wlasnie zastanawiam sie and kilkoma z listy

[Shamaroth_Glupi]

no to masz jeszcze 4 dni i w srebrnej bedziesz mial imie ^^

[Indiana]

Hej, Wiedzmin, a skad ja niby ten spis zamiescilam?

[Eskell]

Eeeee .... Jak ktos mi powiedzial ostatnio ze nie ejstem normalny chociaz sam tweirdze an odwrot teraz musze sie z nim zgodzic .. iscie normlany nie jestem choc przzeczytalem do polowy twego posta gdyz reszta to byly imiona to nie zwrocilem uwagi na to iz podalem link to tego co ty... forgiw mi ;-) ;-) ;-)

[Indiana]

Cyt. za http://meglivorn.pl/forum/viewthread.php?tid=133 :

mały Wikiński słownik pojęć Mitologicznych i Geograficznych



CZĘŚĆ I. OBRAZY Z ŻYCIA LUDZI POGRANICZA(i jedyna jaką udało mi się znaleść)

Autor tekstu: Mieczysław Lenckowski; Oryginał: psr.racjonalista.pl/kk.php/s,2358
Ajtwar - mityczny pruski władca wiatru.

Alfred Wielki (872-899) — król Wessexu, nadał część swych ziem wojowniczym Normanom i tekst relacji z podróży Wulfstana zamieścił w swoim przekładzie Chorografii Paulusa Orozjusza.

Asgard - niebiańska siedziba bogów położona w centrum wszechświata, do której można było dostać się przez most zbudowany z tęczy.

Asgota Okrutny — wielki wikiński wojownik, opiewany w pieśniach i sagach.

Aundumla - mityczna krowa, której mleko ssał Ymir, a ona sama wylizała boga Buri.

Baldur - literacki niedźwiedź samotnik, który zaprzyjaźnił się z bartnikami z Truso.

Bożydar - postać literacka, pruski chłopiec podziwiany za spryt i odwagę.

Bratusław - postać literacka, bard z rodu Golędów opiewający sławę pruskich wojowników.

Brzeźnica - rzeka, przez którą przeprawiali się pędzący w wyścigu chłopcy.

Bur - rodzina mityczna, w której ważną rolę odgrywali Odin, Wili i Hod.

Cholin (Cholinum) — pruski gród w okolicach Kwietniewa, który odwiedził prawdopodobnie św. Wojciech.

Chorasana - miejsce buntu Szyitów pod wodzą Abul-Abbasa, gdzie przebywał Swen Siwobrody.

Dadźbóg Mont — senior rodziny Montów, który zasłynął ze zbrojnych wypraw wojennych.

dagis - czas pierwszej orki i wypędzenia stad owiec i bydła na pastwiska.

Dangeld - danina za życie dla zbójców wikińskich.

Domarada - literacka prawowita żona Kriwe, z którą miał pierworodną córkę Sigrid.

Dobiegniewa - literacka kochanka Kriwe z rodziny tkaczy, z którego to związku przyszła na świat Radosława.

drakkary - duże wikińskie statki królewskie, pełniące przeważnie funkcje reprezentacyjne lub wywiadowcze do późniejszych działań wojennych.

dranice - deszczułki łupane przy pomocy klinów i siekiery, którymi wykładano ulice w osadach i grodach.

Dymnik - osada na wzgórzu w pobliżu Kwietniewa, gdzie znajdował się jeden z etapów wyścigów konnych pruskich chłopców.

Egil - postać literacka, przystojny wiking w którym kochała się Sigrid.

Eryk Czerwony — mieszkaniec Skandii i odkrywca Grenlandii.

Estiowie - mieszkańcy krainy u ujścia Wisły zwanej Estlandem, gdzie dopłynął i przebywał w latach 880-890 anglosaski podróżnik Wulfstan.

Fjalar - postać literacka, najmłodszy syn Mirgiafów, nazywany człowiekiem-pszczołą, który poznał największe tajniki wiedzy bartniczej.

Forkbeardowie - duńska dynastia królewska.

Frey - mityczny bóg pokoju i płodności.

Galena - miejsce tajemnych nauk z różnych dziedzin sztuki, a przede wszystkim muzyki.

Ginnungagap - mityczna czeluść otchłani, która powstała w zaczątkach świata za czasów Ymira.

girnoynis - żarna do ręcznego rozcierania zboża.

Gniewomir - postać literacka, obrońca Budoraju.

Gor - postać literacka, drugi atakujący w grze chłopców w piłkę.

Gosława - postać literacka, córka Bratusława.

Gościmir - postać literacka, atakujący chłopiec pruski zwycięskiej drużyny.

Gunnar Mirgiaf — literacka głowa rodziny bartników, zaprzyjaźniony z pruskimi zbieraczami miodu.

Guido z Alezzo — toskański mnich, muzyk i kompozytor średniowieczny, u którego terminował podstawy muzyki Swen Siwobrody.

Gurcha (Kurek) — Bóg Plonów i Obfitości,czczony podczas święta plonów.

Hallgerda - żona Gunnara Mirgiafa, opiekująca się Baldurem.

Hamad - święta księga Islamu, z którejSwen Siwobrody przygrywał na rebabie miłosne sury dla Roxany.

Harold Kręposzyi — postać literacka, ojciec Namedy, który wraz z jej bratem prowadził warsztat rzemieślniczy zajmujący się artystyczną obróbką oraz inkrustracją wyrobów z brązu i złota.

Hedeby (Haithabu) — duża wikińska osada na półwyspie Szlezwik-Holsztyn.

Helgafel - święte wzgórze, na którym składano ofiary i odbywały się modlitwy błagalne o miłość i płodność, dobra materialne i duchowe, a także czyniono przyrzeczenia Freyowi.

godi - głowa rodziny, pełniący również funkcję kapłana.

Ilfing -rzeka łącząca jezioro Drużno z Zalewem Estyjskim.

iuse - pruskie, gorące zupy mięsne.

Ivar - syn Thardfa Śmiałego, biorący udział w wyprawie z ojcem na Islandię.

Jaromiej - postać literacka, stary skald opiewający chwałę wikińskich Wojowników.

Jaromira - postać literacka, żona Bratusława.

Kaijls Silriskai — witajcie, pozdrowienie pruskich wojów.

kauszele - drewniana miseczka dla płynów obrzędowych.

kitara - instrument strunowy, pierwotny dla dzisiejszej gitary.

Korsuńskie Jezioro — jezioro w okolicy Kiersit, gdzie odbywała się konna gonitwa pruskich chłopców

Kriwe z Nadrowii — kapłan strzegący wiecznego ognia w świętym gaju, którego sława sięgała do najdalszych zakątków ziemi.

Krzepimir - postać literacka, pruski obrońca w grze chłopców w piłkę.

Krzywula - rodzaj laski magicznej, używanej przez pruskich szamanów podczas staropruskich obrzędów religijnych

Kumtamari - cesarz baśniowej Krainy Poświaty Księżycowej.

kunigas - przywódcy grodów pruskich, zwani inaczej z gockiego królikami lub

rikjami, odpowiedzialni za bezpieczeństwo i obronę ich mieszkańców.

langskipy - długie wikińskie okręty z wysoką dziobnicą i nasadą w kształcie głowy smoka.

laitian - suszone kiełbasy, wędzone nad paleniskiem.

Lauks - osada wiejska z wieloma grodami pruskimi.

Leif Erikson — podróżnik i odkrywca Ameryki, której nadano wówczas nazwę Vinland

Łaukosarga - mityczny Pan Strzegący Pól i Zbóż.

majdan - dziedziniec wewnątrz pruskiego grodu.

Mirgiafowie - literacka rodzina bartników, posiadająca dużą pasiekę i wyrabiająca miód dla mieszkańców osady Truso.

Mjornill - stary wiking biorący udział w wyprawie Fjalarda, wyłowiony z morza przez drakkar „Wężowa Głowa", zmarł podczas powrotnej żeglugi i został spalony, a prochy wrzucone do morza.

Mokajmy - gród na trasie Szlaku Bursztynowego, nieopodal Świętego Gaju.

Montowie - pruska rodzina słynąca z waleczności i dalekich wypraw na czele Natangów z Golędami i Sudowami.

Mścigniew - postać literacka, dzielny woj pruski opiewany przez skalda Jaromira

Muspellheim - mityczne ciepłe wiatry topiące lodowce.

Nameda - literacka postać córki Kriwe, żona wikinga Ulfa.

Niflheim - mityczna czeluść otchłani.

nixam - mityczny bożek wodny, opiekun żeglarzy.

Njorda - wiatr mityczny, sprzyjający żeglarzom i rybakom.

Nobiles - pruscy możnowładcy i przywódcy rodowi.

Nunataki - śnieżne góry w Islandii.

Occopirma - jeden z naczelnych bogów pruskich przedstawiający Saturna, ówczesnego boga nieba i ziemi.

Odyn - pierwszy z bogów, syn Bura i Bestii, bóg wojny.

Olaf - postać literacka, syn bogatego sąsiada zakochany w Ranghildzie wybrał się w podróż, aby zasłużyć na jej miłość, a potem oddał za nią życie.

Pergrubi - mityczny Pan Przesilenia Wiosennego i Odradzającej się Roślinności.

Perkun - mityczny bóg łyskania, dżdżu i gromu

Plac Wiecowy — miejsce obrad i podejmowania ważnych decyzji.

Potrimpos - mityczny władca rzek, źródeł i deszczu.

Puszait - mityczny Strażnik Drzew.

Radosława - postać literacka, żona Radogosta z rodziny rzemieślniczej tkaczy.

Radziwoj -postać literacka,mocarny bramkarz z Mokajmów.

Ragnar - postać literacka ojca rodziny rybaków, uprawiających rybołówstwo na jeziorze Drużno wraz z synami Egilem i Leifem oraz córką Ranghildą i żoną Towe.

rebab - instrument strunowy z długim smyczkiem, na którym wygrywał swoje pieśni bard Sven Siwobrody.

Roxana - księżniczka perska, kochanka Swena Siwobrodego.

Eryk Rudobrody — postać literacka, normański pirat, pogromca Budoraju.

runy - pismo wikingów ryte na kamiennych tablicach.

samtis - drewniana łyżka obrzędowa.

Sigrid - postać literacka, córka Thora, zielarka i kolekcjonerka runowych tablic.

Skadi - mityczna żona Njorda, opiekunka brzemiennych kobiet i kochanków.

skald - średniowieczny pieśniarz skandynawski opiewający w sagach bohaterskie czyny wikingów.

Sven Siwobrody — postać literacka, wytrawny żeglarz, muzyk i miejscowy bard opiewający bohaterskie czyny wikingów.

Synowie Montów — postacie literackie, Tolimir. Wszebor, Żegota i Przecław, uczestnicy wyścigów konnych.

Synowie Północy — plemiona nordyckie, przeważnie z krajów skandynawskich.

Świętosława - postać literacka, druga córka kapłana Kriwe, zrodzona z jego wielkiej miłości do Dobiegniewy.

Święty Gaj — miejscowość, gdzie prawdopodobnie został ścięty św. Wojciech.

tanbur - instrument perkusyjny do wystukiwania na nim rytmu ręką.

Tabl - arabski bęben używany przez Swena Siwobrodego.

Thardf Śmiały — słynny wiking, biorący udział w ataku na klasztor Lindis Harne.

Thor - mityczny bóg grzmotów i burzy.

Tolimir — postać literacka, najlepszy gracz w piłkę z Mokajmów.

tulisze i ligasze — wędrowni kapłani pruscy.

Truso - osada i port na pograniczu słowiańsko-estyjskim, do którego pod koniec IX wieku dopłynął Wulfstan.

Ulf - literacka postać wikinga, męża Namedy.

Walhalla - siedziba dusz wybranych wojowników, nad którą panuje Odyn.

Walkirie - dziewice wojowniczki, zabierają do Walhalii poległych wojowników.

Wanowie - w mitologii skandynawskiej władcy wiatru, burzy i ognia.

Wieland - mityczna boska kraina elfów, trollów i zwergów.

wikingowie - normańscy rozbójnicy morscy, podejmujący w VIII-XI wieku na długich i wąskich łodziach dalekie wyprawy łupieżcze do krajów zachodniej i wschodniej Europy.

Witan Wojbor — postać literacka, miejscowy garncarz.

Wojbor - postać literacka, jeden z atakujących w grze chłopców.

Wszerada - postać literacka, sędzia w grze pruskich chłopców.

Ymir - w mitologii skandynawskiej olbrzym, który wyłonił się z topniejących lodów Niflheimu, ojciec lodowych gigantów Thurusów.

Zalew Estyjski — obecnie Zalew Wiślany w innych obszarach hydrograficznych Żuław Elbląskich.

Żemina - bogini ziemi i wszystkiego co się na niej rodzi, żyje i umiera.

Autor tekstu: Michał Wybieralski; Oryginał: psr.racjonalista.pl/kk.php/s,987
Aegir — był to bóg morski. Jego żoną była Ran, mieli dziewięć córek - olbrzymek. Według legendy organizowali oni podwodne uczty dla topielców i bogów.

Andvari — mitologiczny karzeł, posiadacz wielkiego, złotego skarbu. Bóg zła Loki rozkazał mu go oddać, nie pozostawiając nawet magicznego pierścienia, który umożliwiłby Andvariemu odzyskanie skarbu.

Asgard — odpowiednik greckiego Olimpu, niebiańska siedziba bogów skandynawskich. W jej skład wchodziło kilka pałaców, z których najsłynniejsza jest Walhalla. Do Asgardu można było się dostać jedynie przez most zbudowany z tęczy. Słowo to pochodzi od „as" — bóg i „gardh" — dwór, ogrodzona przestrzeń.

Ask — w mitologii skandynawskiej imię to nosi pierwszy człowiek. Powstał on z jesionu, a jego stwórcami byli Odyn, Ve i Vili.

Odyn — władca bogów i ludzi; skandynawski odpowiednik zachodniogermańskiego Wodana (zwanego też Wotan, Wuotan) i anglosaskiego Wodena. Główny bóg Azów, ich władca, patron wojny, zwycięstwa, poległych w boju bohaterów, poezji, rolnictwa, zasiewów, mądrości, mag oraz mistrz czarów. Za cenę utraty oka wypił wodę ze źródła Mimira, co uczyniło go najmądrzejszym z bogów. Wyobrażany jako jednooki, potężny starzec przywdziany w błękitny płaszcz, kapelusz z szerokim rondem, który kładzie cień na część twarzy i oko, z kijem w ręku. Jego brakujące oko to Słońce. Uważany jest za wynalazcę znaków runicznych i magii runicznej, co czyni go patronem poetów. Poezja nosiła miano daru, wynalazku, zdobyczy, napoju Odyna. Bóg ten zamieszkiwał Gladsheim, jego pałacem w Asgardzie była Walhalla. Odyn był synem Bora, bratem Ve i Viliego, jego żoną była Frigga. Należały do niego dwa kruki — Huginni Muninn, które przynosiły mu wieści z ziemi, rumak Sleipnir, wilki Geri i Freki. Własność Odyna stanowiły okręty Skidbladnir i Naglfar, niechybna włócznia Gungnir, pierścień Draupnir, tron Hlidskjalf. W dniu ostatecznej walki bogów Odyn miał zostać pożarty przez Fenrira.

Freja — małżonka Odyna;

Thor — pierworodny syn Odyna, władca piorunów; zwany też Thórr. Jeden z ważniejszych bogów skandynawskich. Jego atrybuty to Młot, Pas i Żelazne Rękawice. Władał piorunami, patronował domowi, rodzinie, urodzajom, trzodzie. Jego żoną była wieśniaczka Sif, symbolizująca Ziemię. Przez plamiona germańskie czczony był jako Donar, a przez Sasów pod imieniem Thunera. Germanie nadali czwartkowi imię Thora — „donnerstag", podobnie uczynili Anglicy — „thursday" i Duńczycy oraz Szwedzi — „torsdag".

Tyr — syn Odyna, bóg wojny; inaczej Tiu, Thingsus. Bóg wojny, prawa, ćwiczeń atletycznych, sprawiedliwości. Pozbawiony jednej ręki (odgryzł mu ją Fenrir). Przypuszcza się, iż składano mu ofiary z ludzi. Germanowie nadali wtorkowi imię Tyra: niemiecki „dienstag", angielski „tuesday", duński „tirsdag"

Baldur — syn Odyna, bóg słońca i światła; występuje również jako Baldr lub Balder. Potomek Odyna, patron słońca letniego i światła. Był skandynawskim odpowiednikiem Apolla, ulubieńcem zarówno bogów jak i ludzi. Jego życiu zagrażała śmierć, by go przed nią uchronić jego matka — Frigga — kazała przysiąc wszystkim rzeczom, iż nie uczynią mu krzywdy. W roztargnieniu zapomniała jednak o jemiole. Według jednej z legend Loki nakłonił ślepego Hödura, by ten cisnął w Baldura gałęzią tej rośliny, co spowodowało śmierć boga światła. Inna wersja mitu głosi, iż między Höduram a Baldurem nawiązała się rywalizacja o przepiękną Nannę. Ślepy bóg zdobywa miecz Miming lub Misteleinn (co oznacza „jemioła"), któremu nikt nie mógł się oprzeć i zabija Baldura. Wydarzenie to wstrząsnęło bogami i zostało odczytane jako zapowiedź ich zmierzchu.

Nanna — małżonka Baldura; z rozpaczy po śmierci męża rzuciła się na stos pogrzebowy i spłonęła wraz z jego ciałem.

Bragi — patron poezji;

Iduna — małżonka Bragiego;

Vidar — patron milczenia;

Hermod — syn Odyna, jego poseł;

Loki — bóg zła, kłótni i niezgody, szatan. Wraz z olbrzymką Angrbodą wydał na świat trzy potworne istoty: wilka Fenrira, węża Midgardu oraz Helę. Nakłonił Hödura, by ten zabił Baldura. Jedna z wielu wiążących się z nim legend głosi, iż dał życie demonom, którym przewodził podczas walki bogów ze złem, czyli zmierzchu bogów.

Siguna — małżonka Lokiego;

Vali — syn Odyna, strażnik sprawiedliwości; najmłodszy potomek Odyna. Miał przeżyć zmierzch bogów.

Bifrost — most zbudowany z tęczy. Łączył on Asgard, znajdujący się w niebie z Midgardem, czyli ziemią. Kolory tęczy miały pochodzić od odbicia jego drogich i pięknych kamieni. Strażnikiem Bifrostu był Hajmdal. Most miał się rozpaść w chwili nastania Rangaröku, czyli zmierzchu bogów.

Bragi — bóg pieśni, poezji, wymowy. Potomek Odyna i Friggi, jego żoną była Iduna. Przedstawiany był jako starzec z długą i siwą brodą. Wspólnie z Hermoderem witali i przyjmowali w Walhalli poległych w boju wojowników. Z postacią Bragiego wiążą się dwa określenia: „Opowieść Bragiego" - długa, interesująca historia; oraz „Puchar Bragiego" — puchar, który musiał wypić każdy król, który obejmował tron po przodkach.

Draupnir — wykuty przez gnomy dla Odyna złoty, magiczny pierścień. Jego szczególna właściwość polegała na tym, iż w co dziewiątą noc powstawało z niego osiem identycznych pierścieni.

Embla — imię to nadano pierwszej kobiecie, powstałej z jesionu i stworzonej przez Odyna, Ve i Vili.

Fenrir — zwany również Fenris-wilk. Potworny potomek Lokiego i olbrzymki Angrbody, brat Hela i węża Midgardu. Był tak wielkich rozmiarów, że kiedy ziewał dolną szczęka dotykał ziemi, a górną niebios. Dla bezpieczeństwa Tyr skuł go łańcuchem Gleipnir, z którego wilk zerwał się w dniu zmierzchu bogów, a następnie pożarł Odyna i zginął z ręki Vidara.

Frigga — żona Odyna, matka bogów. Odpowiedniczka Junony oraz germańskiej Freji. Bogini małżeństwa oraz rodziny.

Gleipnir — mitologiczny łańcuch, którym Tyr skuł Fenrira. Wykonany przez karły, bardzo lekki, zrobiony z odgłosu kocich kroków, korzeni gór, mięśni niedźwiedzia, oddechu ryb, bród kobiecych, śliny ptaków. Jego zerwanie miało zwiastować koniec świata.

Hajmdal — bóg światła, strażnik niebios na moście Bifrost.

Hel — córka Lokiego i Angrbody, siostra Fenrira i węża Midgardu. Władczyni zmarłych i podziemnego kraju otoczonego rzeką, do którego wejścia strzegł pies Garm. Do tego miejsca zrzucił ją Odyn, jej mieszkanie zaś znajduje się w korzeniach Igdrasilu. Hel to też nazwa podziemnej krainy umarłych w łóżku.

Hermod — czasem jego imię występuje jako Hermodr. Syn Odyna, boski poseł. Wspólnie z Bragim witał i podejmował w Walhalli zmarłych na polu bitwy. Odbył bezskuteczną podróż do krainy umarłych — Helu — by wydobyć stamtąd Baldura. Został zabity przez swojego brata — ślepego Hödura.

Hödur — zwany też Hedr, Hödr, Hodur, Hoder, Höthur. Władca ciemności, przedstawiany jako ślepy starzec. Przeciwieństwo Baldura, którego za namową Lokiego uśmiercił przy pomocy strzały z jemioły albo miecza. Za ten czyn został zgładzony przez boga sprawiedliwości — Valiego.

Hrimfaksi — mitologiczny koń, którego piana z pyska pokrywająca ziemię tworzyła rosę, rumak Nocy.

Huginn i Munnin — dwa kruki, własność Odyna, przynosiły mu one wieści z ziemi. Symbolizował Myśli i Pamięć, zwykle siedziały na ramionach najważniejszego z bogów.

Iduna — zwana także Idun, Ithunn. Żona Bragiego, córka karła Svalda, uosabiała porę roku pomiędzy marcem a wrześniem. Posiadała magiczne, złote jabłka, które przechowywała w Asgardzie. Bogowie spożywali je, by zachować nieśmiertelność i wieczną młodość.

Igdrasil — drzewo zwane też Yggdrasill, Drzewo wszechświata, Wielkie drzewo świata. Jesion, który niezależnie od pory roku pozostawał zielony. Według wierzeń podtrzymywał on wszechświat, a wyrósł z ciała olbrzyma Imira. Gałęzie drzewa miały otaczać Asgard, z kolei korzenie Niflheim, Jötunheim i podziemne królestwo zmarłych.

Imir - zwany też Ymir. Kosmogonia skandynawska podaje, iż olbrzym ten wyłonił się z topniejących lodów Niflheimu. Z jego lewej pachy powstała pierwsza para ludzi, a ze stóp Olbrzymi Mrozu. Imir został wykarmiony prze prakrowę Audhumla, która to liżąc słony lód morski uwolniła człowieka imieniem Buri. Jego syn Borr poślubił córkę Imira — Bestlę — i został ojcem Azów. Odyn, Ve i Vili zgładzili Imira, którego krew zalewając świat zabiła Olbrzymów Mrozu, z wyjątkiem Bergelmira. On uratował się i odpłynął łodzią, by założyć nowy ród olbrzymów. Odyn, Ve i Vili z trupa olbrzyma stworzyli Midgard, czyli świat ludzi; z jego krwi oceany, morza i jeziora; z ciała ziemię; z kości góry; z zębów skały i kamienie; z brwi zaporę broniącą świat ludzi; z czaszki sklepienie niebieskie, które podtrzymywały cztery karły stojące na czterech krańcach świata.

Jabłka wiecznej młodości — magiczne, złote jabłka przechowywane w Asgardzie przez Idune. Bogowie spożywali je by zachować młodość i nieśmiertelność. Wiąże się z nimi następująca legenda: Olbrzym Thjazi wymusił szantażem na Lokim, by ten skradł jabłka i porwał Idune, a następnie przywiódł od niego. Gdy reszta bogów odkryła udział władcy zła w tym wydarzeniu, zagroziła mu, iż zginie, jeśli nie odzyska jabłek i żony Bragiego. Gdy olbrzym udał się na połów ryb Loki, który przybrał postać sokoła, wkradł się do jego domu i przeobraził boginię w orzeszek, a następnie przeniósł ją z wraz z owocami do Asgardu.

Jörmungander — zwany również wężem Midgardu. Potwór ten był synem Lokiego i Angrbody, bratem Fenrira oraz Hel. Odyn zrzucił go do oceanu, gdzie urósł do takich rozmiarów, że otoczył swoim ciałem całą ziemię i zjadł własny ogon.

Midgard — kraina stworzona z ciała Imira przez Odyna, Ve i Vili. Miejsce pośrednie pomiędzy światem umarłych a Asgardem, zamieszkałe przez ludzi, ziemia. Z siedzibą bogów połączona była Bifrostem. Słowo Midgard pochodzi od „mid" — środkowy i „gardh" — ogrodzony obszar, miejsce.

Mimir — bóg mądrości i wieszczek. Olbrzym ten zamieszkiwał jaskinię znajdująca się w korzeniach Igdrasilu, w pobliżu Źródła Mimira (zwanego też Mimisbrunnr). W źródle tym znajdowała się cała mądrość świata, Odyn poświęcił oko, by się z niego napić, ale dzięki temu był najmądrzejszym bogiem.

Mimung — wykuty przez Völunda magiczny miecz, którym Hödur uśmiercił Baldura.

Miód Natchnienia — po zakończeniu starcia Azów z Wanami i ogłoszeniu rozejmu, według legendy, każdy napluł do kotła, a z wydzielin zrodził się Kvasir. Posiadał on taką wiedzę, iż mógł z łatwością odpowiedzieć na każde pytanie. Jednakże poniósł śmierć z ręki dwóch karłów, którzy zmieszawszy jego krew z miodem stworzyli Miód Natchnienia. Jego magiczna właściwość poległa na tym, iż każdy, kto się go napił zyskiwał umiejętność pisania pięknych wierszy, natchnienie poetyckie i mądrość. Karły, które go stworzyły, oddały pod groźbą śmierci olbrzymowi Suttungowi. Odyn przy pomocy magicznej sztuczki odebrał Miód córce olbrzyma i zabrał do Asgardu.

Mjöllnir — potężny Młot Thora, którym bóg ten bronił Asgardu. Uważa się, że jest to symbol piorunów, ale także symbol falliczny. Wiąże się z nim następująca legenda: Pewien olbrzym imieniem Thrym ukradł Mjöllnir, a w zamian za niego zażądał małżeństwa z Friggą. Za radą Heimdalla - boga, strażnika Asgardu, który nigdy nie śpi — Thor przebrał się za Friggię, osłoniwszy się welonem, wraz z Lokim udał się do Jötunheimu - krainy olbrzymów. Bogowie, którzy zamierzali odebrać bezcenny młot, zostali ciepło i miło przyjęci. Olbrzymi wyprawili wesele, podczas którego Thor zjadł osiem łososi i woła, czym wprawił w konsternację biesiadników. Loki wytłumaczył go sprytnie mówiąc, iż „panna młoda" z tęsknoty za Thrymem nie jadła aż przez tydzień. Podobnież kiedy olbrzym ujrzał błyszczące oczy Thora, kiedy usiłował pocałować oblubienicę, Loki powiedział, iż „Frigga" nie mogła spać, gdyż oczekiwała na spotkanie z ukochanym. Po pewnym czasie, zgodnie z tradycją, złożono na łonie „panny młodej" Mjöllnira, by przypieczętować akt małżeństwa. Wtedy to Thor pochwycił swoją broń i wymordował Thryma oraz weselników.

Nastrond — najokropniejsze miejsce całego Niflheimu. Była to wilgotna, podziemna jaskinia, jej ściany ociekały jadem wężów. Cierpień doświadczali tam mordercy i krzywoprzysięzcy. Słowo to pochodzi od „nár" — trup i „stränd" — wybrzeże.

Niflheim — według wierzeń skandynawskich była to mroźna, mglista, nieprzyjemna, mroczna kraina na dalekiej Północy. Zamieszkiwali ją olbrzymi, było to skandynawskie piekło, kraina bogini Hel. Przebywali tam umarli ze starości i chorób. W środku tego miejsca znajdowało się źródło Hvergelmir, które dawało początek dwunastu rzekom.

Norny — skandynawskie odpowiedniczki greckich Mojr. Półboginie te przędły nić życia. Imiona trzech najczęściej występujących Norn to: Urd, która symbolizowała przeszłość, Werdani, czyli teraźniejszości i Skuld - przyszłość. W niektórych podaniach występuje jedynie sama Urd (w wierzeniach Anglosaskich Wyrd), która utożsamiana jest z boginią śmierci, względnie przeznaczenia. Norny zjawiały się przy łóżku noworodka, mieszkały w korzeniach Igdrasilu. Drzewo to zawdzięczało im swoją wieczność, gdyż boginie skrapiały jego korzenie wodą ze źródła Norna, by uchronić je przed gniciem.

Ragnarök — inaczej Ragnarek. Dzień ostatecznej walki bogów z siłami zła dowodzonymi przez jednego z nich — Lokiego. Starcie to przyniesie zagładę obydwu walczącym stronom, jak również Niebu i Ziemi. Ocalenie stanie się jedynie udziałem Vidara i Vali, z kolei Baldur i Hödur powrócą z zaświatów. Wydarzenia to doprowadzi do powstania nowego ładu, lepszego świata i Ziemi. Słowo to pochodzi od „rök" — koniec, ruina i „ranga" — rządzący, bogowie.

Skidbladnir — inaczej Skithblathnir. Magiczny okręt, znajdujący się w posiadaniu Odyna. Wybudowany przez karły, posiadał wyjątkową właściwość - mieścił wszystkich bogów, a złożony mógł zostać schowany do kieszeni.

Sleipnir — wspaniały, szary, ośmionogi rumak, własność Odyna. Mógł bez problemu galopować po lądzie, jak i po wodzie. Symbolizował wiatr, który może wiać z ośmiu stron świata.

Utgard — inaczej Jötunheim. W tłumaczeniu z języka staro-skandynawskiego słowo to oznacza „zewnętrzną dzielnicę". Była to odległa, znajdująca się w najdalszych, północnych obszarach wszechświata ojczyzna olbrzymów. Dochodził tam zaledwie jeden z korzeni Igdrasilu. Uważa się, iż Utgard to jeden z mitologicznych Dziewięciu Światów. Z miejscem tym wiąże się następujący mit: Thor, Loki i służący Thjalfi nawiedzili swego czasu ten kraj. Władający tam król olbrzymów Utgardar-loki powitał przybyszów i popatrzywszy z litością na ich postury zaprosił do współzawodnictwa. Ambitni bogowie i sługa szybko podjęli rzuconą rękawicę. Pierwsze zawody rozegrały się pomiędzy Lokim i Logim, a miały wyłonić tego, który zje więcej. Mimo iż bóg zła jadł szybko i sprawnie, to wygrał jego przeciwnik, który pożarł nawet kości i niecki. Następnie do rywalizacji przystąpił Thjalfi, który przegrał w biegach z Hugim. Honor Azów musiał ratować Thor, który próbował wypić jednym łykiem podany mu róg wina, ale zdołał upić jednie odrobinę. Król olbrzymów postanowił dać władcy piorunów jeszcze jedna szansę i poprosił go, by ten podniósł jego kota. Pomimo tego, że Thor włożył w tą czynność całą swoją moc, zdołał jedyni unieść łapę zwierzęcia. Ostatnią konkurencją, do której przystąpił były zapasy ze starą macochą króla olbrzymów. Kobieta okazała się nad wyraz silna, rzuciła Thora na kolana i nieomal przewróciła, na szczęście pojedynek przerwano. Po zawodach pokonani bogowie i olbrzymi udali się na wspaniałą ucztę. Następnego dnia Utgardar-loki odprowadził swoich gości do wyjścia z pałacu i wyjawił im swój podstęp: Loki rywalizował z Ogniem (logi), Thjalfi z Myślą (hugi), Thor próbował wypić morze, podnieść przebranego węża Midgardu, pokonać w zapasach Starość (elli). Rozwścieczony bóg piorunów pochwycił swój młot z zamiarem zemsty, lecz król, pałac i kraina znikła, a bogowie zostali sami w lesie.

Walhalla — inaczej Valhalla, Valhöll. Najwspanialszy pałac Asgardu, posiadający 450 wrót. Były one tak szerokie, iż mogło przez nie przejść jednocześnie 800 mężczyzn idących w jednym rzędzie. Walhalla była niebem wojowników, poległych w boju bohaterów podejmował Odyn, ucztował z nimi. Umarłych przyprowadzały tu z pola bitwy Walkirie. Na biesiadach podawano pieczeń z dzika, miód i mleko kozy Heidrun. W Walhalli rycerze ćwiczyli sztukę wojenną, pojedynkowali się, a rany, które podczas tych czynności odnieśli znikały, gdy zasiadali do jedzenia. W dosłownym tłumaczeniu z języka staro-skandynawskiego Walhalla oznacza „pałac poległych".

Walkirie — były to dziewice, które uzbrojone jeździły po polach bitew na koniach lub wilkach, ewentualnie unosiły się nad nimi jako drapieżne ptaki. Ich obecność była zwiastunem śmierci wojowników. Walkirie wynajdowały wśród poległych bohaterów i przyprowadzały ich na uczty Odyna w Walhalli, gdzie podawały do stołów. Imiona najbardziej znanych Walkirii to: Brunhilda, Hildr, Gudr, Herfjöturr, Hlökk. Oznaczały one „walkę" i „okowy wojny". Walkirie były odpowiedniczkami greckich Mojr — tkały ludzkie losy w okrwawionych jelitach. Wyobrażano je sobie również jako czarownice, wiedźmy, które topią pola bojów we krwi, albo pływają w łodzi po morzu posoki, w krwawym deszczu. Słowo to oznacza „wybierająca poległych".