Karczma pod Silberbergiem

[Kodran]

Na zawsze... Na zawsze...Na zawsze? Na zawsze?! Głos, który wcześniej próbował go odwieźć od zbliżania się do kryształu przybrał na sile.
Nie
Użył całej swojej siły woli aby spróbować oderwać się od kryształu.

[Pedro]

Gdy zorientował się, że jego modlitwa, w ten czy w inny sposób podziałała, nie przerwał jej. Modlił się do głuchego boga prosząc go o pomoc i siłę. W tym czasie położył dłoń na drzwiach i powoli zaczął przesuwać ją wzdłuż, przechodząc na ścianę i dalej w nieznane. Chciał zbadać w jakim pomieszczeniu się znalazł i czy jest stąd inne wyjście. Nie nie widząc, musiał jakoś sobie radzić po omacku.

[Onfis]

Ralf:
W pomieszczeni, w którym się znajdowałeś, znalazłeś... absolutne nic. Tylko gołe ściany i drzwi, którymi wszedłeś. Wyglądało na to, że jest to też jedyna droga wyjścia, wciąż jednak zablokowana.

Harald:
Wręcz tytanicznym wysiłkiem woli oderwałeś swoje myśli od kryształu, choć był on jedna z piękniejszych rzeczy, jakie w życiu widziałeś. Nie udało ci się jednak oderwać od niego wzroku. Cały twój wysiłek zaowocował tym, że przestałeś myśleć o tym przedmiocie jako jedynym celu swojego istnienia, a w twojej głowie znów pojawiło się pytanie "Co jest wartością życia?".

[Pedro]

Skoro nic w pomieszczeniu nie znalazł wrócił do drzwi. Nie przestawał się modlić do Rego. Przyłożył ucho do drzwi w pobliżu dziwnego mechanizmu i zaczął naciskać guziki starając wyłapać może jakiś odgłos, czy inny ślad mogący go naprowadzić na prawidłowy mechanizm.

[Pedro]

Po krótkim zastanowieniu wcisnął po kolei okrąg, trójkąt i kwadrat licząc na to że to o ilość kątów lub boków w figurze chodzi. Jeśli nie w tej to spróbował w odwrotnej.

[Kodran]

Nie wiedział czy będzie go na to stać, ale spróbował też oderwać oczy od kryształu.
Dalej próbował też wymyślić jakąś odpowiedź, ale na razie skupiał się głównie na oderwaniu się od kryształu.

[Onfis]

Ralf:
Zamek kliknął po pierwszej próbie, i mogłeś otworzyć drzwi. Nie widziałeś nigdzie swojego towarzysza, jednak pamiętałeś, że poszedł sprawdzić korytarz za załomem. Kiedy tam zajrzałeś, zobaczyłeś go siedzącego pod postumentem i wpatrującego się w prosty górski kryształ stojący na postumencie.

Harald:
Kryształ przykuwał całą twoją uwagę. Bez reszty. Jedynym, co prócz niego się liczyło, było nieznośnie odbijające się echem pytanie.

[Pedro]

Gdy zamek puścił, wyszedł z pokoju tak szybko jak tylko mógł zatrzaskując za sobą drzwi. Poszedł następnie szukać towarzysza. Gdy znalazł go gapiącego się w kryształ zawołał:
- Harald. Co ty robisz?

[Kodran]

O ile w ogóle usłyszał pytanie, to spróbował chociaż wyszeptać:
-Pomocy
Wiedział, że nie da rady oderwać wzroku od kryształu.