Karczma pod Silberbergiem

[Indiana]

#2, #3 i #8 - obecni?

[Reshion vol 2 Electric Bo]

Jeżeli jesteśmy na odległość na głosu to mówię - No witam - Do Emilki. A jak nie to zwyczajnie macham jak patrzy w moją stronę.

[Powój]

// mnie tu nie powinno być //

[Akinori]

// Opis sytuacji poproszę, bo jak zwykle się zgubiłem //

[Nem]

// też się zgubiłam, ale jestem #2 //

[Indiana]

Jeszcze nie jesteście na odległość głosu, co więcej, ona nie ma opcji Cię widzieć

Wygląda to tak:
Reshi - wyprowadzili cię z sali tortur korytarzem, wiodącym do kordegardy przy wejściu do cytadeli. To pomieszczenie jest na poziomie korytarza, którym szedłeś, powyżej tunelu bramy. Z kordegardy można zejść małymi schodkami do głównej bramy, uzbrojonej w kilka rzędów opuszczanych krat, podnoszony most i cały w ogóle zestaw obronnych akcesoriów. Z góry przez okienko wartowni widzisz plac Wschodni, a na nim jakiś tumult, pochodnie, zamieszanie i niewielki oddział, prowadzący ku cytadeli trójkę ludzi. Trudno stwierdzić, czy ich prowadzą tu jako więźniów... czy bardziej chronią. Za chwilę wejdą w bramę, ciebie też sprowadzają do bramy.

Fenris - idziesz razem ze strażnikiem prowadzącym Reshiego?

Agat, Elmeryk i Roderyk - stoicie w tunelu bramnym, czekając aż wróci Fenris z alchemikiem. Oprócz was jest tu jeszcze trójka żołnierzy z zielonego tymenu z oznaczeniami garnizonu miasta (Vekowar ma własną kohortę wyłącznie do służby w mieście). Przed chwilą wpadł tu Agat, żądając widzenia z Kodranem.
- Od Ylvy? - mówi jeden z żołnierzy - Od tej z gwardii styryjskiej, co się tu panoszy ostatnio... ? Łachacha sraty dra... - mówiąc to wziął dokument w łapę i urwał w połowie, widząc na nim pieczęć magnifera - Taaa jest, zara tam szanownego zaprowadzimy. Ło, a wam co się stało? - mowi widząc opuchniętą facjatę Agata.
- Czekajcie chwilę - mówi drugi ze strażników, pokazując wam jakieś zamieszanie na placu - Zaraz widzę i tak się do turmy kopniemy z nowymi aresztantami, patrzajcie, prowadzą winnych jakichś. Posłaliśmy przed chwilą chłopaka do dekuriona der Khaven, żeby wracał, bo sprawa zabójstwa Remberta jest na tapecie, a to jego przyjaciel był. A poszli sprawdzić, co za rozpiernicz na placu się uskutecznia. Ej! - krzyknął nagle widząc, że rzeczony rozpiernicz się zbliża do was - Wołać mi oddział, może być interwencja potrzebna! DZIESIĘTNIK!!! Zbiórka pododdziału!!!!

W bramie się zakotłowało, załomotały wojskowe buty, nie minęło pół minuty, a dziesiątka stała w szyku dwójkami gotowa do wymarszu, z łucznikami na bokach, przygotowanymi do dania osłony wracającym.

Kodran - siedzisz nadal w ciupie z młodzieńcem w kącie. Malutkie zakratowane okienko wychodzi na dziedziniec na poziomie bruku, słyszysz więc wołanie dziesiętnika i tupot biegnących do bramy żołnierzy. Przed kratą, która zamyka waszą kazamatę, stoi też jeden Wergund i drze mordę na górę "Eeeeej, co tam się do nędzy dzieje???"

[Akinori]

// Tak nadal jestem ze strażnikiem Reshiego //

[Indiana]

Nem, Emilia i Eri -
prowadzący was oddział wprowadza was do bramy Cytadeli, naprzeciw wam wybiega inny oddział, łucznicy trzymają w szachu wkurzony tłum za wami.
To naprawdę potężnie umocnione miejsce, najeżone pancernymi kratami, rozmaitymi urządzeniami, których zastosowania nawet nie znacie (różne niespodzianki bramne, dziura na gruz w stropie, podwieszony "wymiatacz" na łańcuchach etc ).
Z bocznych schodków w bramie schodzi grupka ludzi:
Reshi w obstawie żołnierzy i jakiegoś człowieka z emblematem kapłana na szyi.
W bramie oprócz żołnierzy zielonego tymenu stoi Agat z wielkim młotkiem. Reszta to na wasze oko Wergundowie.

- Opuścić kratę! - krzyczy dekurion natychmiast po tym, jak weszliście do bramy. Za wami żołnierze drą się do tłumu:
- Do tyłu!!! Do tyłu, ku**a, bo będziemy strzelać! Cofnąć się psiakrew wasza mać!!!!
Po chwili krata ze zgrzytem łańcuchów opada.

- Dekurionie! Niech pan leci do kapitana, taki rozkaz! - krzyknął ktoś ze schodów. Brendan dar Khaven przez chwilę kręci się w konsternacji, sprawdza, czy z Emilią wszystko w porządku, po czym poczucie obowiązku wygrywa.
- Taaa jest! - woła i znika w owym bocznym wejściu, z którego wyszedł Reshion i spółka.

cdn!

[Indiana]

Na rozkaz dziesiętnika zamykają także bramę (skrzydła w sensie, drewniane), oddzielając was od hałasu i wrzasków na placu. Robi się ciszej, przez co wszyscy odczuwają ulgę i opadającą adrenalinę.

Wszyscy obecni w bramie z niewiadomych przyczyn nagle skupiają się na osobie Emilii.
Tak, chłopaki, wy też. Wszyscy!
Tylko Reshiemu nie wydaje się to dziwne, w końcu jest mu bliska. No, ale nie aż tak...
Najbardziej na świecie was obchodzi, czy wszystko z nią w porządku i czy nic jej nie jest i w ogóle.

Żołnierz, który pełnił wartę (ten co wołał dziesiętnika), zarządza:
- Dobra, ta trójka to co z nimi?
- Podobno zabili kogoś na placu - mówi jeden z żołnierzy, którzy przyprowadzili uciekinierów - Ludzie są podminowani, burzą się o byle co. Rzeczywiście kogoś zastrzelili z kuszy, ale ta trójka nijak nie wygląda na zabójców. Nie mam pojęcia kto to, ale jak byśmy ich nie wyciągli, to by ich powiesili albo rozszarpali w ogóle, tak są wkurzeni...
Wartownik spojrzał pytająco na dziesiętnika, dziesiętnik podrapał się w głowę.
- Kwater wolnych nie mamy niby... No i kapitan nam urwie... jak ich nie wsadzimy jako podejrzanych - ewidentnie walczy ze sobą między chęcią umiejscowienia Emilii we własnej kwaterze a obowiązkiem. Wygrywa obowiązek - Dobra, wsadzić ich tam, gdzie wolne miejsce. Do tych dwóch tam, co ostatnio ich przyprowadziliście - wskazuje na Elmeryka i spółkę - I tej pannie przynieść... kolację... i wino...i kwia...- milknie pod zdziwionym wzrokiem żołnierzy - i kwaterkę wódki miałem powiedzieć, do dezynfekcji ran!
- Panie dziesiętniku, ten tu chciał z tym więźniem jednym rozmawiać! - przypomina wartownik, wskazując na Agata - Glejt ma, przez magnifera podbity.
- Hu hu - przejął się dziesiętnik - To szanowny proszę z nami.
- A z tym co? - pyta wartownik, wskazując na Reshiego?
- Hmmm - dziesiętnik najwyraźniej nie wie - Kazali do osobnych wsadzić, nie? No. To wsadźcie go do tej naprzeciwko.

Kilku żołnierzy wyprowadza was na dziedziniec, na środku widzicie potężną basteję obronną, do której idziecie. Wchodzicie wąskim zejściem w dół pod basteję - do korytarzy wiodących do cel.

pisać

[Aver]

Miała serdecznie dość tego dnia. Najpierw przesłuchania, potem ktoś chce ją zabić, patetyczny rycerz bez białego konia (chociaż kto go tam wie? Może i takiego miał?...) poświęca się, by uratować jej marny żywot, a i tak potem nieomal nie obrywa bełtem w głowę.
Ostatnim, czego pragnęła, było spotkanie z wujem.
Z początku go nie zauważyła, wtulona w narzeczonego, jednak gdy się rozejrzała i go zobaczyła, skrzywiła się, przez co świeży strup na jej skroni zaczął pękać, a krew ponownie zaczęła się sączyć, choć nie tak intensywnie jak wcześniej.
Zaraz, co? Kolacja? Wino? Kwiaterka wódki? Co tu się, do jasnej niespodziewanej, wyprawia?
Nie miała siły jednak tego roztrząsać. Wtuliwszy się w ramię Eriego poszła posłusznie do celi, a gdy tylko się w niej znaleźli, i narzeczony ułożył ją na sienniku, dotarły do niej słowa dziesiętnika.
JAK TO DO TEJ NAPRZECIWKO?!


Emilia ma na sobie tworzoną raczej w birkańskim stylu ciemnobrązową sukienkę do połowy łydek ze złotymi tasiemkami w ofirskie wzory (znaczy te takie kanciaste, typowo greckie szlaczki c: ) na rękawach do łokcia, na dole sukienki i przy dekolcie. Włosy były upięte szpilą, ale ta fryzura już dawno przestała przypominać cokolwiek, teraz już tylko smętnie wisi. Płaszcz został w zajeździe...

[Uszek]

/strażnik pokazał gdzie jest kodran czy tylko machną ręką w bliżej nie określonym kierunku?/

[Indiana]

Ok, dla informacji Fenrisa, który uroczej trojeczki nie zna -
- wyglądają wszystkie trzy jak obraz nieszczęścia i rozpaczy
Jedna kobitka w bogatym stroju pethabańskim, właściwie lekko pethabańskim, z bogatą złotą biżuterią i kryształem na czole, ze szkarłatnym szalem narzuconym na głowę... z lekka podartym i mokrym. Do tego z zapuchniętym łukiem brwiowym i brudną od czegoś twarzą, strój w nieładzie, pokrwawiony rękaw.

Jeden kawaler w stroju raczej zwykłym, nie wskazującym na bojowy, też utytłany, też poobijany.

I panna w stroju z ofirskim akcjentem, ze świeżą raną na skroni jak od cięcia, z zaschniętą krwią aż po kark i szyję, w mokrym i usyfionym od błota ciuszku.

trójeczka może mi dopomóc w opisie strojów, jak coś

[Indiana]

Agat, podchodząc razem z resztą widzisz Kodrana siedzącego w tej samej celi, do której właśnie wpakowują nowo przyprowadzonych.
- Tu go masz - mruczy do ciebie dziesiętnik, który polazł tam z wami, dopilnować żeby przynieśli to wino, kolację i wódkę.

[Reshion vol 2 Electric Bo]

Pomijając dziwne spojrzenia posyłane dziesiętnikowi. Potem znowu, bez robienia problemów poszedł do celi. Jak się spotkał z Kordanem, wpadł na niego, niby się przewrócił i.. [ tu patrzeć wątek #3]. Potem sobie spokojnie siedzi w celi.


[Widziałem w końcu aby kapitan wysłał człowieka?]

[Uszek]

Do dziesietnika* macie tu jakiś wolny pokój muszę go przesłuchać

[Indiana]

Nie widziałeś. Co nie znaczy, że nie wysłał. Jak wchodziliście na dziedziniec, od cholery ludzi stało w bramie. No ale otwieranej bramy nie widziałeś.

[Nem]

Czuła się okropnie. Nie miała sił na nic. Po prostu szła, nie rozglądając się. Miała wiele pytań, ale nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Jedyne o czym teraz marzyła to odpoczynek, zebranie sił i wyleczenie ran swoich i swoich przyjaciół. Przez myśl przemknęło jej, że rana Emilii znowu krwawi, więc podała Eriemu świeży bandaż, żeby wytarł nim jej twarz. Po wejściu do celi opadła bezwładnie na siennik.

[Indiana]

Dziesiętnik do Agata:
- Eeeee... Co? Coś powiedział, pajacu? Że niby chcesz z nią wolny pokój?? - wzrok ma nieco nieprzytomny, ale po chwili zaczyna ogarniać - Wrrrrróć. Że tego tu jednego chcecie przesłuchać... Ło rany, skąd ja wam teraz wezne wolny pokój? Dobra, strażnica przy turmach powinna pomóc, tylko temu co tam pilnuje, powiedzcie, że ja mu kazałem wypiertentego na plac, niech sprawdzi, czy go tam nie ma na chwilę.
Rzeczywiście, przypominasz sobie, przy wejściu był taki malutki wysunięty przyczółek, w nim pomieszczenie ze strzelnicą otwartą na schody, czyli pewnie na wypadek prób ucieczki.

[Kodran]

[jak coś to idę z Agatem]

[Frączek]

[Podchodzi do dzięsiętnika]

Kto tu dowodzi?

[Eri]

(Eri się cieszy, bo w końcu może odpisać :3)

Troskliwie zajął się narzeczoną. Choć zmęczenie nie pozwoliło mu na utrzymanie koncentracji, starał się skupić płynące leniwie myśli i przeanalizować obecna sytuację.
Ktoś chciał zabić Emilię. Informacja szokująca. O ile był już przyzwyczajony do faktu, że ktokolwiek odkryłby jego działalność niekoniecznie zgodną z normami etycznymi i wiarą ogółu, o tyle Emilia była młoda... za młoda, zbyt niewinna.
Niestety, w tym momencie Eri nie miał zielonego pojęcia, jak pomóc narzeczonej. Skończywszy prace nad raną, rozejrzał się po "kwaterach", w których miał przyjemność przebywać.

[Indiana]

Dziesiętnik zagadnięty najpierw nie usłyszał, Elmeryk musiał powtórzyć pytanie. I poprawić trzepnięciem z dłoni w potylicę. Dopiero podoficer stanął jak należy i odpowiedział.
- Ja, panie! To znaczy tu. To znaczy w tym lochu. To znaczy wartą dzisiaj. Bo generalnie kohortą vekowarską to dowodzi dekurion dar Khaven. A cytadelą kapitan. A całym wojskiem w mieście magnifer. O którego pan raczy pytać?
Nie zaryzykował pytania "i na jakiej podstawie?"

W tym momencie do lochów parował goniec z kwatery kapitana.
- Dziesiętnik! Kapitan kazał przekazać, że więźniów przeprowadzać na przesłuchania po kolei, kat już jest sprowadzony z miasta, właśnie przyszedł. Dajcie im z godzinę, a potem na spytki do góry!

[Indiana]

Uzupełniając - Agat i wyprowadzony przez niego Kodran wyszli.

[Aver]

Westchnęła ciężko i splotła palce swojej dłoni z długimi palcami narzeczonego, który w końcu przysiadł na jej pryczy, jednak na uśmiech nie było ją stać. I jak mu teraz wytłumaczyć, co się działo, kiedy go nie było? Jak mu powiedzieć to, że...
Natknąwszy się na badawcze spojrzenie ciemnoniebieskich (i jakże cudnych ) oczu odwróciła wzrok i zagryzła wargę. Czuła delikatną, acz zauważalną energię bijącą z kamieni i przymknęła oczy, muskając ścianę palcami drugiej ręki.
Wypadałoby zrobić rytuał... tylko czy mi pozwolą? I czy w ogóle tutaj wypali?
- Eri... - powiedziała cicho, a gdy ten się do niej przysunął, szepnęła mu na ucho - Trzeba uzupełnić energię... myślisz, że nam pozwolą?

[Reshion vol 2 Electric Bo]

Nie ważne czy wam pozwolą, róbcie póki macie okazję jeśli chcecie się stąd wyrwać. - Donośny lecz w miarę cichy głos przeszył powietrze dochodzący z drugiej strony korytarza. - Za chwilę pewnie was rozdzielą więc ustalcie póki możecie jedną wersję wydarzeń. Tutaj Ci wergundowie nie patyczkują się z zatrzymanymi, wolą jawnie złamać prawo aby postawić na swoim. - Dodał poczym kontynouwał opieranie się o ścianę, jakby nigdy nic się nie zdarzyło. Jednak cały czas bacznie obserwując korytarz.

[Poproszę opis mojej celi jeśli można + z kim sąsiaduje poza celą Emilii i spółki. Oraz na pw czy mogę z tych rzeczy znalezionych w celi + wody coś i ew. kamienia coś zrobić alchemicznego. Tak aby nie było za jawnie . ]

[Indiana]

[Eri]

- Rytuał nie wypali, nie masz ani czasu, ani zbytnio miejsca, poza tym jak myślisz zareagują ludzie w celach obok? Musisz pocieszyć się pobraniem z komponentu. - odszepnął cichutko Eri. Mimowolnie uśmiechnął się lekko, patrząc na narzeczoną.
Zamknął oczy, dając swemu umysłowi trochę odpocząć. W rzeczywistości lekko się zdrzemnął.

[Reshion vol 2 Electric Bo]

W takim razie zabieram się za zdrapywanie ze ścian .

[Aver]

/Reshi, szept to szept. Nie stałeś obok nas, więc nie miałeś prawa tego usłyszeć./


- Dobrze wiesz, że energia prosto z komponentów jest niestabilna... - zamilkła, widząc, że narzeczony odpłynął w objęcia Wespeza i uśmiechnęła się lekko, widząc, jak trudy dnia znaczące jego twarz znikają. Przysunęła się nieco do ściany, robiąc mu więcej miejsca na i tak wąskiej pryczy i zadrżała, czując przenikliwy chłód bijący od skał. Przycisnęła dłoń do większego kamienia, przymknęła oczy, skupiając się na drzemiącej w nim energii, po czym wypowiedziała cicho słowa pobrania, przesuwając palcami po ścianie:
- Indarra desargatsea erat... Indarra desargatsea erat... Indarra desatgastea erat... - po czym zamknęła dłoń i czując, jak energia szybko rozchodzi się po jej ciele i okolicach z niemałym trudem ustabilizowała ją, szepcząc:
- Egonkortze indarrak, egonkortze indarrak, egonkortze indarrak...!
Poczuła jak energia powoli przestaje szaleć i westchnęła głośno. Czuła się nieco lepiej, choć do poprawy samopoczucia było jak stąd do Askaronu.
Godzina... cóż. Spojrzała na drzemiącego Eriego, znów westchnęła, acz nieco ciszej, i przytuliła się do niego, zamykając oczy. Sen to nie taki zły pomysł...

[Indiana]