Karczma pod Silberbergiem

[Indiana]

Na razie podsumowanie do końca VI dnia. Starałam się ująć możliwie dużo różnic międzyturnusowych, ale oczywiście dopisujcie to, o czym wiecie, że zaistniało, jak również wszystkie wydarzenia, o których zapomniałam.
To jest też temat na wszelakie pytania - skąd, dlaczego i co to było.
Jutro reszta

Cytat:

I dzień Wstęp i start fabuły Osada Silberberg leży na stoku góry, otoczona przez wrogo nastawione plemiona tubylców. Z wybrzeżem i wergundzko - talsojskim portem w Vekowarze łączy ją utwardzona droga, wykonana ubiegłej zimy na bazie starego, niewiadomo przez kogo wykonanego traktu. Osadę założył Krevain Styryjczyk, poszukiwacz i awanturnik, odcinający się od narodowych waśni północy i wprowadził w niej swoje prawo – zasadę internacjonalizmu i obowiązek pracy na rzecz osady. Po sąsiedzku, oddalona o godzinę marszu, leży wergundzka kolonia karna, obóz dla więźniów. Pierwszego wieczora przybywa oddział wergundzki eskortujący więźniów, wraz z towarzyszącymi im cywilami. Więźniowie – za każdym razem 6 osób – to w większości Styryjczycy, z czego jeden to oficer wywiadu, oraz minimum dwóch żołnierzy wergundzkich, którzy wylądowali w więzieniu za zamach na własnego oficera lub tym podobne przewiny.  na różnych turnusach więźniowie w różnym stopniu próbowali się wydostać z opałów przed dotarciem do osady. Było to niewykonalne ze względu na „wergundzkie kajdany”, które trzymałyby ich w szachu, oraz ze względu na atakujących tubylców. Największą wolę uwolnienia i największe problemy Wergundom sprawił turnus V Na tym turnusie jeszcze w ciągu nocy powstały logiczne i spójne plany uwolnienia się. Atakowany przez tubylców oddział był ratowany z tarapatów przez Krevaina i jego ludzi z osady, którzy wychodzili w teren po swoich poszukiwaczy. Grupa poszukiwaczy, dowodzona przez Tacyra (na V – przez Krevaina osobiście), w międzyczasie również trafiała na tubylców i przypadkiem znajdywała pierwszy ze Znaków, Już w osadzie więźniowie mieli okazję zapoznać się z Szamanką i jej możliwościami znikania z domku więziennego, zainteresowana ludźmi północy Szamanka zaczynała z nimi swoją grę, obliczoną na zyskanie narzędzi do zdobycia Tabu. W nocy, oprócz gościnnych występów tubylców, przybywał też z lekka szalony człowiek, krzyczący, że kolonia karna przestała istnieć. Większośc uznawała, że pitoli bez sensu II dzień Więźniowie zdążali w trakcie poranka obmyślać milion sposobów na wydostanie się – były to zazwyczaj próby sterroryzowania oficera podczas drogi do koloni karnej. Wergundzki oficer tymczasem uzgadniał z Krevainem, że osadnicy wspomogą eskortę więźniów. Próby sterroryzowania zawsze kończyły się na ziemi, ale we wszystkich trzech przypadkach (które prowadziłam), szły całkiem nieźle. Gdyby nie bransoletki – zasadniczo by działały. Cała wyprawa do koloni karnej była urozmaicana przez tubylców, którzy umożliwiali wypominanie Wergundom ich bojowej indolencji Efekt – lądowanie z powrotem w ciupie. Ciekawie robiło się po południu. Więźniowie mieli coraz mniej czasu na uwolnienie się, Szamanka się spóźniała. Na wszystkich turnusach były za zewnątrz więzienia osoby, które powinny więźniom pomóc – nie na wszystkich się ujawniły. Przykładowo na II niezłego zamieszania narobiła wrzucona przez okno kartka, na której widniały zamazane słowa „Styria” i „Sapientia”. Najczęściej pod zakratowanym oknem pojawiało się wszystko, tylko nie realne stronnictwo styryjskie Ostatecznie praktycznie za każdym razem uwolnienie następowało dzięki Szamance, w różnym stopniu natomiast uwalniający się byli uzbrojeni. Za każdym razem z celi byli wyciągani wergundzcy żołnierze, którym proponowano amnestię – za każdym razem ją przyjęli. Uwalniani więźniowie zawierali „cyrograf” z Szamanką – przysięgali oddać jej przysługę, jakiej zażąda, pod groźbą nieokreślonej krzywdy. Po uwolnieniu grupa więźniów miała mniej lub więcej – zależnie od czujności pozostałych – czasu na zdobycie broni. A potem następowała wolna amerykanka:  II – Wergundowie wymaszerowali na patrol, w efekcie czego uwolnieni Styryjczycy w kilka minut przekonali osadników o swojej niewinności i przejęli de facto osadę. Wergundowie odbili się od zamkniętej bramy. Po interwencji Krevaina nastąpił podział na 3 stronnictwa, z czego dwa się lały ze sobą, a trzecie – lało wszystkich. Styria, mają najsłabszą ze wszystkich turnusów pozycję (3 graczy), nie miała większych szans, więc w ruch szły szantaże i inne takie. Koniec końców zbrojna mediacja a’la Tacyr odnosiła efekt i dowódcy walczących stron zawierali tymczasowy rozejm.  III – Wergundowie nigdzie nie poszli, więc Styria zdążała zabarykadować się na wartowni i utrzymać ją, przy wsparciu ochotników spośród mieszkańców osady. Grupa mediująca była najsilniejsza – Liga Kupiecka nie dopuściła do żadnej walki, a rozejm został zawarty zanim w ogóle doszło do poważnej walki.  V – obie grupy były liczebnie równoważne, walka przeniosła się z wartowni na dziedziniec i trwała dość długo, przerywana wzajemnym braniem zakładników i innymi atrakcjami, zakończyła się w końcu dramatyczną interwencją Krevaina. Za każdym razem imprezę przerywało pojawienie się tubylczych gości, którzy lejąc po równo wszystkich zmuszali siłą rzeczy do współpracy. Kolejnym krokiem do pogłębienia współpracy było wieczorne uprowadzenie ludzi z osady – w efekcie czego wszyscy bez wyjątki zasuwali ich odbijać.  tubylcy byli przekonani, że Szamanka jest wciąż więźniem w osadzie i próbowali wziąć ludzi na wymianę. Tymczasem ona grała własną grę, prowadziła swoją oddzieloną od plemienia partyzantkę.  tego wieczora po raz pierwszy też gracze widzieli działalność Tabu – znaleziony przy osadzie martwy tubylec ze znakami ludzi Szamanki, zresztą z jej bransoletką w ręce, oraz pojawiające się enigmatyczne postaci, krążące pod palisadą – Widma III dzień Dopiero wówczas na światło dzienne pojawiała się sprawa Zakazanego Miejsca – Szamanka odwiedzając osadę przedstawiała swoją opowieść o strasznej broni i ukrytej wiedzy jej ludu. Sprawę broni znali Styryjczycy, Wergundia, chyba także poszukiwacze ze Smoczej. Obie główne grupy podejmowały więc wezwanie Szamanki, bo było to po ich myśli. Po tym, jak Szamanka umawiała spotkanie na wieczór, podejmowano wyprawę do koloni karnej – Wergundowie z oczywistych przyczyn, Styria – aby wystartować z realizacją swojej misji (tj. odnaleźć człowieka, który miał wytyczne na temat dotarcia do Broni).Osadnicy szli zwykle dla towarzystwa. Na II i III grupa styryjska oddzielała się i szukała Sheerena Damara na własną rękę, na V – mając przynajmniej równowagę sił, obie grupy poszły razem. W efekcie z koloni karnej, oprócz potwierdzenia informacji o jej zniszczeniu przyniesiono: - dziennik Styryjczyka, zawierający wskazówki, gdzie znaleźć Istotę, duszka dziewczynki, który wie coś o tym, jak dotrzeć do Broni, oraz informujący o skutkach kontaktu więźniów z Minerałem - raport wergundzki, potwierdzający to drugie, czyli opłakany wpływ Minerału na umysły ludzi z północy -> na III brawurowa akcja Sapientii sprawiła, że moc z drugiego Znaku trafiła w ręce Symeona et consortes i do końca niemal nikt nie wiedział, gdzie ona jest W drodze powrotnej trafiano na skrzynię z tubylcem – rozpoczynał się wątek z handlem niewolnikami oraz z potworem, który skrzynię drapał. Wątek rozwijał popołudniowy najazd oddziału tubylców, tym razem poszukujących dziewczyny z pudła – za każdym razem gracze nie chcieli podejmowac z nimi walki i dziewczynę od razu oddawali. Tylko na III w tym miejscu zaczynało się wielkie śledztwo Ligi w poszukiwaniu tego, kto sie pod nich podszywa. Na II zostały rzucone oskarżenia w kierunku Wergundów („bo to przez wasz port”) i Styryjczyków („bo odbiorca jest w Styrii”), więc obie grupy zgodnie zabrały się do szukania tego, kto im robi koło pióra. Na V wątek został zignorowany. Wieczorna wycieczka na spotkanie z Szamanką kończyła się zapoznaniem z uroczym oddziałem Aituny – wojownikami z Laro. Na II były kulturalne negocjacje, na III – łomot krótki, gdyż grupa nie bardzo chciała sie bić, na V – dość poważną i mało wesołą bitwą. We wszystkich przypadkach efekt był ten sam – sterroryzowanie graczy, by przyprowadzili Szamankę. Na II nie było w zasadzie wyraźnego stronnictwa, które by to rozważało, na III, ze względu na obecność dużego oddziału Laro stworzyło się silne stronnictwo, które optowało za oddaniem Szamanki Laro. Na V- było do tego blisko, ale to stronnictwo pozostało w ukryciu. Noc na wszystkich turnusach należała do łowców potworów, którzy gonili się z banshee oraz aguarą, o której nie wiedzieli, że to aguara. IV dzień Zaczynał się zwykle konkluzją, że trzeba by znaleźć szamankę, a nie wiadomo jak. Na wszystkich turnusach używano do tego „naznaczonych”, czyli tych więźniów, którzy z nią zawierali pakt krwi. W efekcie różnie prowadzonych rytuałów szamanka nawiązywała kontakt z graczami i wskazywała miejsce w dolinie. Na II wszyscy zgodnie poszli do doliny. Na III grupa podzieliła się, część poszła po pomoc do Laro, a gdy jej nie uzyskała, postanowiła szamankę złapać. Tymczasem Styria trzymała stronę Szamanki. Obie grupy trzymały w tajemnicy swoje poczynania (Styria chowała się w sztolni ). Na V grupa sprzyjająca Laro nie zdążyła się zebrać i zdecydować na działania, skończyło się na ochrzanie od Szamanki. Koniec końców wiedza graczy na temat dawnych dziejów Zapołudnia zwiększała się o historię ludu Szamanki, Broni, Tabu, wiedzy itd. Pozostała część tego dnia była różna na różnych turnusach, ale wydarzenia, jeśli nie pojawiły się tego dnia, to pojawiały się później.  krasnoludy – część graczy, najczęściej na bazie misji nawiązywała kontakt z krasnoludami z Zapołudnia, które uparcie żądały pieczęci do Ahi-tere. W rękach graczy pieczęć była tylko na III i IV. Przygody z krasnoludami były rozmaite, na III, IV i V wyprawa wiązała się z bitwą z podziemnymi elfami, na II za to – z samymi krasnoludami  kontynuacja sprawy łowców niewolników – na różnych turnusach pojawiały się lub były wyłapywane w pobliżu obozu rózne osoby, mające coś wspólnego z szajką. Akcja polegała najczęściej na złapaniu i przesłuchaniu delikwenta, który najczęściej sam sie wysyłał do krainy wiecznych łowów. O zmierzchu w każdym przypadku następowało drugie spotkanie z Laro, na II na Bramie Polowej, na pozostałych – w Halli. Spotkanie miało uświadomić o zdecydowanej przewadze bojowej elfów i zmusić do zastanowienia nad pochopnym sojuszem z Szamanką, Noc znów należała do potworów. Część buszowała po grobowcach, goniąc się ze strzygą, druga część w końcu nawiązywała kontakt ze styryjskim duszkiem dziewczynki, w efekcie czego nagryzana była tajemnica misji styryjskiej. Efektem były informacje o Rozbłysku. V i VI dzień Poprzedniego dnia pojawiała się Smocza, najlepiej poinformowana o ruinach w okolicy. Sprzątnięcie strzygi z grobowca otwierało możliwość sojuszu z nimi, w zamian za co pojawiały się namiary na elfickie ruiny w lesie i tubylcze – na górze. Wizyta na ruinach laryjskich owocowała toną papierów po elficku, które różnym turnusom sprawiały różną trudność. Na II było ciężko, na III – prawie z marszu, zaskoczeniem była V, gdzie nowi gracze po 2 dniach czytali z marszu tengwar jak swój W ogóle konfiguracja tego dnia, jak i następnego była luźna i ruchoma. Zaleznie od stopnia zdobytych informacji pojawiały się akcje: - ruiny tubylcze – świątynia nagi, kobiety-węża. Akcja poszukiwawczo-eksplorerska owocowała pełnym wachlarzem informacji od Nagi. Niemal wszystkie grupy zdążyły oczywiście obrabować jej siedzibę z błyskotek. - szaleńcy z koloni karnej – starcie było w róznych miejscach, po drodze do ruin zwykle. - śmierć Krevaina i pogrzeb – na wszystkich turnusach, oprócz V, przywódca osady padał ofiarą zamachu tuż po spektakularnej próbie godzenia skaczących sobie do gardeł stronnictw. Na II kończyło się to epickim pogrzebem na BP, spełniającym przy okazji „proroctwo” z wizji szalonego Styryjczyka. Na III – gracze podjęli próbę wskrzeszenia Krevaina. Dokładniej podjął ją jeden ze Styryjczyków, który postanowił złożyć w ofierze Tavar siebie w zamian za niego. Rytuał był długi, uroczy i mroczny, zaowocował zmianą ofiary w kapłana Tavar. - pułapka łowców niewolników – śledztwo, prowadzone przez graczy, sprowadzało ich w końcu na Flesze, gdzie Tacyr ich łapał w środek „miski” zaklęciami paraliżującymi. Po interwencji Widma (nastąpiła, bo Tacyr i Sapientia zapchali łapy do spraw Tabu -> ów przetłumaczony przez nich rytuał zamykania tabu) gracze przechodzili do ofensywy, czyli bezładnego gonienia po lesie uciekających najemników. Za każdym razem akcja kończyła się w osadzie. - laboratorium - wiedza o nim najczęściej wypływała przy okazji gonienia najemników. Rzecz w tym, że S., która już się tam nie czuła bezpiecznie, zabarykadowała drogę zaklęciem. Tylko II turnus zdecydował wysłać od razu zwiad – zwiad wrócił z niezwykle wiarygodną informacją, iż „nic tam nie ma”. W pozostałych przypadkach informacja ta pojawiała się, gdy cała grupa postanawiała iść w końcu sprawdzić ową górę. Wówczas w pułapkę psioniczną wpadały pierwsze osoby, które natychmiast zapominały, po co przyszły i były absolutnie przekonane, że nic tam nie ma. Rozszyfrowanie zagadki zajmowało różną ilość czasu i było różnie zabawne Najweselej było na II, gdzie sprawa wymagała truchtu po pomoc do osady Jak wyglądała sprawa z dostaniem się do Laboratorium – miejsce było przecież w obrębie fosy, zabezpieczonej zaklęciami Tabu. Aby przez nią przejść, S. stworzyła formę dwustronnego portalu czasoprzestrzennego – mówią najprościej uruchomienie portalu powodowało, że na dno fosy można było zejść niejako w innej czasoprzestrzeni, wymiarze czy jak to zwał, zaś po drugiej stronie wracało się do naszego. Ponieważ ewakuacja była w pośpiechu, całość mechanizmu była rozregulowana, stąd udało sie tak łatwo przejść. W samym Laboratorium sprawa zwykle wyglądała podobnie – w kazamatach trochę wrogów i potworów, oraz jedna malutka aguara na wynos, zwykle brana za dziecko i wynoszona do osady. Zwykle nikt nie sprawdzał jej stopnia umagicznienia ani w ogóle gatunku czy czegokolwiek. Wieczór VI dnia był mocny, na wszystkich turnusach tworzyła się grupa zapaleńców, idąca ochotniczo do świątyni porzuconych bogów, gdzie rozgrywał się cały dramat – grupa w padała w pułapkę, ceną za wydostanie się była dobrowolna ofiara z życia. II, IV i V turnus potraktowały sprawę bardzo poważnie, z czego IV w ogóle zataił sprawę przed samym bohaterem ofiary. Ten, chociaż po wyniesieniu go spod ziemi ożywał pozornie, pozostawał jednak de facto martwy, o czym informowały różne osoby, które taką wiedze mogły posiadać. O co chodziło? O władzę starych bogów nad ziemią zapołudnia. Ich moc, odmienna od każdej znanej graczom, powodowała, że związane z nimi dusze pozostawały na zawsze w kręgu ich mocy. Tak stało się ze styryjską dziewczynką, ze strażnikiem Tabu i Widmami. Każdy z bohaterów tej akcji dołączał więc do plejady widm zapołudnia, którego nigdy już nie miał opuścić. W obozie równocześnie lub później rozgrywał się dramat z aguarą w tle. Po odnalezione w Laboratorium dziecko w końcu przychodziła matka. Nie każda grupa zrozumiała ideę zamiany lisołaka w człowiekolisołaka i niektóre uparcie twierdziły, że osobno jest lis i osobno człowiek, tymczasem tylko V miała do tego podstawy w efekcie błędu zapleczowego Tym samym dementujemy – była jedna istota, która zmieniała postać z lisiej na ludzką. Aguara porywa ludzkie dzieci i przystosowuje je jako swoje, one zapominają, kim były i umagiczniaja się, stając się lisołakiem. Dlatego też mają możliwość przemiany w człowieka. Lisołak krążył wokół osady od czasu znalezienia skrzyni – w podobnej skrzyni porwano jej dziecko, więc szukała go, nie mogąc się dostać do Laboratorium, krążyła w okolicy. Wszystkie grupy ostatecznie oddały dziecko aguarze. Nieliczni gracze rozszyfrowali aguarę jako aguarę

[Reshion vol 2 Electric Bo]

Cytat:

śmierć Krevaina i pogrzeb – na wszystkich turnusach, oprócz V, przywódca osady padał ofiarą zamachu

Na piątym Krevain przeżył bo gracze byli naprawdę zorganizowani i nie pozwoli mu umrzeć czy to coś innego, tak jak to, że na V prowadził grupą w noc nr.1 zamiast Tacyra?

[Indiana]

Trochę jedno i drugie. Krevain grany przez Illimę był OG i punktem równowagi między dwoma bardzo silnymi stronnictwami, które bez niego fest skakały sobie do oczu. I po prostu prowadził grupę.
Na ten zamach (skrytobójca z tylnego wejścia) nie było mocnych, nie widzę opcji, żeby gracze tak się spięli, żeby pilnowali się ściśle non stop

[wampirka]

Co do IVturnusu, tam, gdzie Indi nie było:

II dzień
-> Po uwolnieniu grupa więźniów miała mniej lub więcej – zależnie od czujności pozostałych – czasu na zdobycie broni. A potem następowała wolna amerykanka:
IV. Dzień wcześniej (jak rzadko!) nie zignorowano szalonego strażnika. Ekipa uznała (+ szaleni więźniowe spotkani równolegle przy próbie dojścia do koloni), że wielce prawopodone jest, iż kolonia nie istnieje. Zaczęła się narada, co z nimi zrobić, jeśli uda się potwierdzić, że nie istnieje rzeczywiście. Stanęło, że więźniowie zostaną uwolnieni, żeby pracować w osadzie, wciąż mając na sobie bransolety. Zanim jednak zdążyli zostać o tym uświadomieni, uciekli z karceru i zabarykadowali się na wartowni. Nastąpiła krótka i szybka bitka, po której więźniów pojmano, a następnie długa i wolna narada, gdzie po raz kolejny debatowano nad ich losem. Efektem były pokrętne przysięgi (bardzo pokrętne i nie do końca przysięgi ze strony niektórych) przerwane łomotem od tubylców. Potem znów narada :3 Jeden z niewielu turnusów, gdzie OG nie mogli dojść do głosu, bo wszyscy się darli i przekrzykiwali na potęgę Jak zawsze bransolety zdjęto, zawarto jako taki rozejm.

III dzień
Z różnic: elfy z Laro spotkały graczy wychodzących na spotkanie z szamanką pod bramą do obozu, bardzo gustownie wyłaniając się z mgły. Łomot krótki, zakończony pogaduszką na placu.
Gracze anty-Laro na maksa, mała obozowa grupka Laro chce przekonać resztę, żeby jednak złapano szamankę, ale wszyscy są BARDZO przeciwni ich pomysłowi. Kolejna długa i krzycząca dyskusja.

V i VI dzień
Pogrzeb Krevaina: z mojego punktu widzenia najbardziej wczuci gracze ze wszystkich turnusów, smutek i żałoba, ekipa rozeszła się w milczeniu o 23 i zapanowała cisza na obozie. Również spełniona przepowiednia szalonego Styryjczyka + malownicze pogłębienie tymczasowego styryjsko- wergundzkiego sojuszu.

Co do świątyni starych bogów: IV turnus wrócił zbity i przez pewien czas nie chciał wtajemniczyć samego zainteresowanego w to, co się tam stało (odgrywał amnezję obejmującą wszystkie rzeczy od momentu wejścia do świątyni). Zawiązano też pewną umowę, żeby nie mówić nikomu o tym, co zaszło, więc wzbudziliśmy trochę podejrzeń

[Leite]

(II turnus licząc z urwisem?)

Czyli Aguara to był lisołak...ciekawe. To laboratorium Sapientii na II śmiechowo było. Nikt nie wierzył, że tam coś jest, także twoja, Indi i dlatego lecieliśmy po psionika a i na drugim uznaliśmy dziewczynkę za WAMPIRA wyższego

[Indiana]

Cytat:

VII dzień Tu następowała wielka wyprawa do ahi tere. Grupa, której nie chciało się dreptać do Wapnicy, tutaj miała przebieżkę po pozostałe Znaki Mocy, zależnie od konfiguracji akcje zaczynały się popołudniu lub wieczorem i były improwizowane. Wyprawa zaczynała się od znalezienia kopalni, co zwykle kończyło się interwencją intuicji. W kopalniach - znajdywane było leże harpii – II turnus wziął skarby, małej harpii nie ruszyłl, III turnus nic nie tknął, V turnus nie znalazł - spotkano geologa – żadna grupa nie uznała go za podejrzanego w początkowej rozmowie, wszystkie grupy podążyły za jego wskazówkami Dalej była mała sztolnia przy trakcie, tutaj znów konfiguracja zdarzeń za każdym razem była inna, koniec końców zwykle geolog był martwy, a potwór uciekał lub umierał. Przy marae ahu, na zapadliskach, była do znalezienia albo pieczęć, albo pieczęć i znak koa, albo tylko znak, trwało to różną ilość czasu. W pobliżu było też bajorko z posągiem – II grupa nie zauważyła, III wzięła medalion z fajerwerkami, V szła w lejącym deszczu i pominęła ten punkt. Dalsza część drogi, wraz ze znalezieniem punktu dla wędrowców, zwykle szło tak samo (za wyjątkiem V – tam nie było punktu dla wędrowców, łomot siedział od razu w sztolni). Potem było spotkanie z elfami – walka była nie do wygrania, choć turnus III był blisko i wywalił tutaj najlepszą bitwę w swojej karierze Ale się poddał. Bardzo bojowy turnus IV – wręcz odwrotnie, kompletnie położył tę walkę. V – przy proporcjach 1 BN na 2 graczy, nie miał szans. Przylepiony graczom elf-strażnik na II doczekał aż wyjścia graczy z Kuźni i dopiero wtedy poległ. Na III wirtuozerską akcją Ahina poległ na górze – akcja była świetnie wykonana, po kolei, z zachowaniem logiki. Na V – logika poszła się paść, nie zdjęto najpierw zaklęcia z zakładników i zrobił się syf. W Kuźni raczej wszystko szło z nurtem tak jak powinno. Na III ktoś wszedł w czajniczek Gracze poszaleli też z inicjatywą i bachnęli to, co było tam niefabularnie, czyli kartki, przygotowane, żeby im pomóc z tłumaczeniem elfich tekstów... W drodze powrotnej – wszystkie turnusy zaliczyły marsz bez światła przez las II, III i IV witały się z harpiami, II natychmiast oddała zabrane błyskotki II i III rajd odwetowy elfów zaliczyły w nocy, IV i V – następnego dnia, zakończony wzięciem zakładników i bitwą na BP. VIII dzień Zależnie od tego, czego grupom brakowało do wejścia do Tabu, to przed wieczorem to właśnie było poszukiwane, najczęściej brakujące Znaki. Na II ujawnił się w tym miejscu oddział Sapientii, próbujący dostać się do klucza. Kwestia wejścia do Tabu nie była podważana w żadnej grupie, tj. wszyscy zgodnie decydowali wejść tam. Była opcja innej decyzji. Na tym etapie nie było też żadnego stronnictwa w żadnym z turnusów, które by było zdecydowane przejąć samą Broń. Wykonalne było to tylko dla Wergundii – musieliby wezwać swoją kohortę przed wyruszeniem na górę, i dla Sapientii – musiałaby skoordynować działania z kumplami z zewnątrz. Na obie opcje byliśmy przygotowani. Oczywiście nikt nie wyszedłby ostatecznie z Tabu bez zniszczenia broni – jak pisałam wcześniej, wprowadzanie do świata gry broni tego kalibru było nam nie na rękę. Ale była na tym etapie opcja zbrojnego przejęcia całego uroczego bajzlu. Wejście do tabu różnicowane było głównie długością rozkminy nad kluczem. Żadna grupa nie rozszyfrowała zasady działania samodzielnie. Najbardziej zapętliły się III i V – bo najmocniej zaangażowały się w to, II i IV poszły po podpowiedziach. Przejście przez kazamaty barier szło wszystkim grupom podobnie, różnice pojawiały się dopiero po dojściu do sarkofagu. W większości papiery znikały, zanim „znikacz” zorientował się, co właściwie schował, co generowało problemy przy majstrowaniu bombki do wysadzenia Broni. I szczerze mówiąc nawet nie czuję się na siłach wymieniać „znikaczy”, w każdym razie Styria na II i III wyszła stamtąd z przepisem na proch, na IV o ile wiem, olała sprawę, na V – ze wszystkim innym oprócz cholernego przepisu I wreszcie główny punkt- oddanie Szamance wiedzy i buławy. Co do znaczenia buławy – nikt jej nie potraktował poważnie. Już większe dylematy wzbudziła wiedza. Jednego i drugiego można było nie oddać. Zwłaszcza powinni byli pomysleć o tym Wergundowie – Szamanka zabiłaby wtedy naznaczonych, którzy stanowili większość ekipy styryjskiej Przewidywaliśmy, że gracze na to nie pójdą, mieliśmy przygotowane opcje na wypadek odmowy – w sumie w możliwościach była nawet walka do samego świtu, gdyby tylko graczom się chciało. Za każdym razem działał urok osobisty Szamanki i zmęczenie graczy – poszło na zasadzie „a bierz i daj nam spać” Ach, jak łatwo upadają imperia

[Indiana]

Cytat:

Aguara - anterion, wyglądające jak lis stworzenie, potrafiące przybrać ludzką postać. Aguary występują tylko jako samice. Obdarzone są wielce silną mocą magiczną, która jednak osłabła w stosunku do tej, posiadanej przez nie przed wiekami. Wilkołaki, niedźwiedziołaki, szczurołaki i im podobne są teriantropami, ludźmi zdolnymi do przeobrażenia się w zwierzę. Aguara to anterion. Zwierzę, a raczej istota potrafiąca przybrać postać człowieka. Aguary nie rozmnażają się. Porywają dzieci i przekształcają w lisice. Aguary potrafią stworzyć bardzo silne iluzje.

[Indiana]

Cytat:

IX dzień Tu w ogóle była pełnia wolnej ręki dla graczy. Zwykle zaczynało się od tego, że Wergundia ogarniała, że wypadałoby zatrzymać styryjskich agentów i wzywała pomoc. Styria w tym momencie robiła mniejsze lub większe błędy. W większości (II i III) zdązaliśmy wezwać nasz oddział specjalny. Kluczem było przekonanie jak największej liczby innych graczy do naszej strony. Na II wzięliśmy zakładnika, chcąc się zabezpieczyć do momentu przyjścia oddziału. Skończyło się walką, ale nie pogromem, jak by wskazywały proporcje. Dalej była ucieczka w las, próba negocjacji z tubylcami, którzy na tym etapie byli już zjednoczeni i gotowi do łomotu. Powrót trafił na wizytę Sapientii, która lała Wergundów – mając na widoku nadchodzących tubylców postanowiliśmy jednak pomóc W. Na III udało się zbudować duże stronnictwo, dzięki czemu można było do walki podejść prawie jak równy z rownym, Zanim się jednak ogarnęliśmy, obóz przejęła Sapientia.... I to ona wyszła zwycięsko z zadymy z tubylcami, rozdając karty w obozie i przy okazji rozbijając nas w drobiazgi. Na V Styria zignorowała całkowicie zagrożenie, a nawet moje sugestie i odmówiła wezwania wsparcia. Gdy w osadzie zameldowała się kohorta, było za późno. Przy niemalże równych siłach skończyło się ucieczką z obozu, utratą słoja ze składnikami od bomby i w ogóle chaosem. Ale ostatecznie stanęło na tym samym, dzięki mediacji Krevaina. Finałowo - wszystkie grupy dostaly się do Vekowaru(tj. nikt nie postanowił bohatersko zginąć w obronie osady Krevaina ). W porcie zostały podjęte negocjacje między Styrią a Wergundią. Tubylcy odbili Zapołudnie. Osoby, związane ze starymi bogami, pozostały na Zapołudniu. Cdn.

Gdzie były możliwości modyfikacji?
Niemalże wszędzie. Poza kilkoma technicznymi przymusami (przykładowo, nie dało się zrobić najazdu tubylców albo kohorty w tym samym czasie, co wędrówki po Tabu) byliśmy przygotowani na prawie każdą improwizę.
W większości okazało się, że w miarę dobrze przewidywaliśmy wybierane rozwiązania, poza kilkoma zaskoczeniami.
Tak w skrócie wyglądała ta „liniowa fabuła”, polegająca na ekspieniu w lesie i save game w domkach.

[Owizor]

[Owizor]

[wampirka]

IV turnus
-> błyskotki ochoczo wziął, rzecz jasna :3

Co do Marae Ahu, sytuacja wyglądała najzabawniej ze wszystkich. Mianowicie grupa Laro nie powiedziała ekipie, że są w posiadaniu pieczęci. Ekipa uznała, że pieczęć jest w Marae Ahu (tak jak była na IIturnusie) razem z symbolem. Jednak po dokładnym przeszukaniu ruin (BARDZO dokładnym) okazało się, że jest tam tylko symbol. Było grzebanie w dziurach i zaglądanie pod kamienie, gromiące spojrzenia OG na ekipę Laro i NIC :3 W końcu wspólne modlitwy do Modwita i Styrwita przyniosły informację, że pieczęci tu nie ma, bo została zabrana. Elfy wciąż nic
Druga część grupy zdobywała wtedy medalion.
Kiedy grupy się spotkały ogłoszono ze smutkiem, że wracamy do obozu i wszystko przepadło, bo pieczęci i tak nie ma, została zabrana. Już zbieraliśmy się do powrotu, kiedy ekipa z Laro wyciągnęła pieczęć.
Reszę można sobie wyobrazić, powstał bardzo konkretny wergundzko- styryjski sojusz na mocnym... zdenerwowaniu. Hm.

Co do bicia mrocznego elfa (lub elfów w tym przypadku) - bardzo logiczna i szybka akcja, z Og bojącym się o swoje owieczki spadające ze skarpy i oślepieniem

Wergundowie, mając w planach rozszerzenie współpracy i miłości z tubylcami, oddawali szamance całość, licząc na owoce swej zmyślności :3
Koniec końców Wergundia została ze wszystkimi papierami (chyba nawet jakiś tubylczy udało się wciągnąć?) + gadżetami do kontaktu mentalnego, a Styria z przepisem na proch.


Ostatnia bitka była dość nieogarnięta, bo zaczęła się błędem w podziale stronnictw (coś wyszło inaczej, ktoś nie ogarnął, a ktoś zapomniał). Ale efektem Styria uciekała, a potem wracała, byli w tym wszystkim brani zakładnicy i były dyskusje na szczeblu

Co do IIturnusu - jako jedyni Wergundowie nie dostali wsparcia, mimo wezwania. Na szczęście mieli kamień nieśmiertelności, więc się wyrównało

[Indiana]

[Indiana]

[Reshion vol 2 Electric Bo]

Czy będzie jakiekolwiek odzwierciedlenie sojuszy w podczas ostatecznej bitwy na epilogu/świecie gry? W końcu Wergundowie mogą nie być tacy mili dla Ligi, która wolała wesprzeć Styrię podczas prób zdobycia wiedzy

Cytat:

I szczerze mówiąc nawet nie czuję się na siłach wymieniać „znikaczy”, w każdym razie Styria na II i III wyszła stamtąd z przepisem na proch, na IV o ile wiem, olała sprawę, na V – ze wszystkim innym oprócz cholernego przepisu

Oj, czuje, że moje marzenia o powrocie do Dużego Ofiru pójdą sobie daleko daleko i może dopiero za Silber bądź dwa będę mógł do nich wrócić .

Cytat:

Tak w skrócie wyglądała ta „liniowa fabuła”, polegająca na ekspieniu w lesie i save game w domkach.

Trochę żałuje, że to nie było jednak save game/load game, tak można by wypróbować inne opcje, zobaczyć jak by inne wybory wyglądały, no ale cóż nie stać mnie by jechać na 4 silbery

Jak tak czytam to podsumowanie mam nie odparte wrażenie, że epilog będzie albo próbą zdobycia jakiegoś przedmiotu aby wyrównać/przechylić szansę na wojnie albo (kolejnym) podpisywaniem traktatu pokojowego

[Owizor]

[wampirka]

[Indiana]

[Indiana]

[wampirka]

[Frączek]

[Frodo]

[Leite]

[Frodo]

[wampirka]

Wiesz co, na własne oczy widziałam tę kartkę, ale żadnego l.A.dV tam nie ogarnęłam :3 może się zatarło, hmhm?

[Frodo]

[Kajetan]

co oznacza l.A.dV bo nie ogarniam wciąż %D

[Reshion vol 2 Electric Bo]

[Frodo]

l = lord
A = Artvr
dV = dar Vastus

z tego co pamiętam, napisałem jeszcze (ku pokrzepieniu serc oczywiście) : jesteśmy z wami.

[Frączek]

[wampirka]